Dnia 22 listopada 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Ciąglewicz (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon sędzia del. WSA Paweł Groński Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S. i T. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017 r. sygn. akt II SA/Sz 611/17 w sprawie ze skargi P. S. i T. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za usunięcie drzew bez zezwolenia oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 14 września 2017 r., sygn. akt II SA/Sz 611/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę P. S. i T. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie, z dnia [...] marca 2017 r., nr [...], w przedmiocie kary pieniężnej za usunięcie drzew bez zezwolenia.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli P. S. i T. S.. Wyrok zaskarżyli w całości. Zarzucili:
1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a konkretnie:
a) art. 89 ust. 10 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (dalej: u.o.p.), poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, iż wyrażenie "postępowanie wszczęte w tej sprawie" odnosi się jedynie do postępowania pierwszoinstancyjnego i nie dotyczy spraw, w których okres 5 lat, licząc od końca roku, w którym drzewo zostało usunięte, upłynął na etapie postępowania przed organem drugiej instancji, a co za tym idzie, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do przedawnienia, podczas gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisu polega na przyjęciu, że termin 5 letni nie ulega przerwaniu przez wydanie decyzji przez organ I instancji a więc przedawnienie może nastąpić również podczas postępowania przed organem drugiej instancji, co oznacza, że w niniejszej sprawie doszło do przedawnienia karalności deliktu administracyjnego;
b) art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 15 ust. 1 zd.3 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, iż pomimo wejścia w życie w dniu 1 stycznia 2017 r. noweli ustawy o ochronie przyrody, w szczególności w sytuacji wprowadzenia art. 83 f ust. 3a tej ustawy, za usunięcie bez zezwolenia drzew lub krzewów, które rosną na nieruchomościach stanowiących własność osób fizycznych i są usuwane na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej w dalszym ciągu należy obciążyć stronę karą administracyjną, wbrew regułom lex mitior retro agit oraz lex benignior, nakazującym wsteczne działanie ustawy względniejszej dla sprawcy czynu naruszającego prawo, a w konsekwencji przyjęcie, iż nie zaszła depenalizacja przedmiotowego czynu, podczas gdy ww. przepisy oraz ww. zasady ogólne prawa powinny znaleźć zastosowane w niniejszej sprawie, co doprowadziłoby do umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej,
c) art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że przepis ten odnosi się tylko do tych przepisów zmienianej i nowej ustawy, które bezpośrednio regulują wysokość kary pieniężnej, podczas gdy poprawna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że nakazuje on wziąć pod uwagę wszystkie przepisy zmienianej i nowej ustawy, które mają wpływ na sytuację prawną strony w związku z możliwością wymierzenia kary pieniężnej, a więc również przepis art. 83 f ust. 3a u.o.p., który znosi wymóg uzyskania zezwolenia na wycięcie drzewa przy spełnieniu określonych warunków, a tym samym depenalizuje czyn polegający na wycięciu drzewa bez zezwolenia,