Skarga kasacyjna na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 542/18 w sprawie ze skargi J. K. na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy I. oddala skargę kasacyjną, II. zasądza od Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie na rzecz J. K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 maja 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 542/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę J. K. i uchylił zaskarżone postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w W. z dnia [...] sierpnia 2017 r. znak:[...], którym odmówiono skarżącemu uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku gospodarczego z tarasem i studni wierconej na terenie działki nr [...], w obrębie B., Gmina [...].

W motywach powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji podniósł, że organ przedwcześnie i w sposób nieuzasadniony stwierdził, że przedłożony do uzgodnienia projekt decyzji o warunkach zabudowy nie zasługuje na pozytywne uzgodnienie, gdyż realizacja planowanej inwestycji doprowadziłaby do naruszenia § 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Wojewody Dolnośląskiego z dnia 28 marca 2007 r. w sprawie Parku Krajobrazowego "Dolina Baryczy", dla terenu Parku leżącego w granicach województwa dolnośląskiego (Dz. Urz. Woj. Dolno. Z 2007 r. Nr 88, poz. 1012 z późn. zm.), który zakazuje lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. W aktach sprawy - oprócz wydruku ze strony geoportal.gov.pl, na którym trudno określić odległość od zbiornika wodnego oraz uznać, że istotnie istnieje zbiornik wodny - brak jest bowiem jakiegokolwiek innego dowodu potwierdzającego, że miejsce planowanej przez skarżącego inwestycji znajduje się w pasie 100 m od brzegu zbiornika wodnego. W konsekwencji wobec uznania, że rozstrzygnięcie organu oparte zostało na niepełnym materiale dowodowym, co stanowi naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257, z późn. zm.) zwanej w skrócie K.p.a., mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, Sąd Wojewódzki Sąd zobligowany był do uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska zaskarżając go w całości. W skardze kasacyjnej podniesiono zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 K.p.a. poprzez dokonanie błędnej oceny na podstawie akt sprawy, że organ ochrony przyrody rozpoznający sprawę w drugiej instancji dokonał ustaleń stanu faktycznego oraz oceny okoliczności faktycznych mających znaczenie dla rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym, podczas gdy Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska przeprowadził postępowanie dowodowe w stopniu umożliwiającym ocenę, czy w sprawie zastosowanie miały odpowiednie przepisy prawa materialnego, następnie dokonał oceny zgromadzonego materiału czyniąc zadość zasadzie prawdy materialnej, tym samym Sąd pierwszej instancji winien skargę oddalić na podstawie art. 151 P.p.s.a.

Strona 1/4