Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Miejskiej w Lądku Zdroju w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie Barbara Adamiak /spr./ Anna Łuczaj Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w Lądku Zdroju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2005 r. sygn. akt II SA/Wr 2673/03 w sprawie ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Lądku Zdroju z dnia 25 września 2003 r. nr XIII/159/03 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/5

Wojewoda Dolnośląski złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę, w której wnosił o stwierdzenie nieważności § 30 ust. 2 uchwały Nr XIII/159/03 Rady Miejskiej w Lądku Zdroju z dnia 25 września 2003 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości Wrzosówka, jako sprzecznego z prawem. W uzasadnieniu skargi wskazał, że Rada Miejska w Lądku Zdroju - na podstawie przepisów art. 7, art. 26 i art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717) oraz art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) - uchwaliła uchwałą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miejscowości Wrzosówka.

Uchwała ta wpłynęła do organu nadzoru w dniu 3 października 2003 r. W toku kontroli legalności ww. uchwały organ nadzoru stwierdził, że uchwałę tę podjęto z istotnym naruszeniem prawa. Wynikało to z faktu, że w § 30 ust. 1 powyższej uchwały, dla terenów objętych ustaleniami planu, uchwalono stawkę służącą naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w następujących wysokościach:

1. dla terenu MNUR - 10% stawki,

2. dla terenu ML-1, ML-2, ML-3 - 30% stawki,

3. dla terenu UT - 15% stawki.

Następnie w § 30 ust. 2 uchwały ustalono, że dla pozostałych terenów funkcjonalnych stawka służąca naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wynosić będzie 0%.

Wojewoda wskazał, że według art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jeżeli wartość nieruchomości wzrosła, w związku z uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości, w miejscowym, planie zagospodarowania przestrzennego. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości. Przepis ten desygnuje, jako obligatoryjny element uchwały wprowadzającej nowy plan zagospodarowania przestrzennego lub też uchwały zmieniającej plan już istniejący i obowiązujący, obowiązek określenia jednorazowej opłaty, pobieranej w razie zbycia nieruchomości, której wartość w związku z uchwaleniem nowego lub zmienionego planu wzrosła. Dla oceny charakteru prawnego tej opłaty nie może mieć znaczenia, że ustawodawca nie określił jej wysokości ściśle, a tylko ramowo (do 30%), pozostawiając właściwemu organowi prawo ustalenia jej stosunkowego wymiaru. Jeżeli ustawodawca przesądza o istnieniu obowiązku wniesienia tejże opłaty w okolicznościach wymienionych w przytaczanym przepisie ustawy, to zakres swobody o orzekaniu jej wysokości przez właściwy organ doznaje ograniczenia nie tylko co do możliwości przekroczenia określonej w ustawie o planowaniu przestrzennym górnej jej wysokości (30%), ale także wyklucza możliwość zastosowania stawki zerowej. Ustalenie takiej stawki w wysokości 0% nie tylko w istocie nie mieści się w granicach prawnych możliwości wynikających z przepisu art. 36 ust. 3 powołanej ustawy, ale prowadziłoby do zniweczenia woli ustawodawcy, wskazującego na rentę planistyczną jako jeden element systemu danin o charakterze publicznym.

Strona 1/5