Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 25 listopada 2019 r. sygn. akt II SA/Op 405/19 w sprawie ze skargi P. S. na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2019 r., nr [...] w przedmiocie kosztów przechowywania broni 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] na rzecz P. S. kwotę 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 25 listopada 2019 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Op 405/19, po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. S. na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2019 r., nr [...] w przedmiocie kosztów przechowywania broni w depozycie Policji, pkt 1 - stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności, pkt 2 - zasądził od organu na rzecz skarżącej kwotę 2192 (dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt dwa) złote, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
P. S. pismem z 23 września 2019 r., zaskarżyła w całości do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...], zatytułowaną "wezwanie do zapłaty" z [...] września 2019 r. w przedmiocie naliczenia kosztów przechowywania broni palnej wraz z amunicją. Skarżąca wniosła o stwierdzenie bezskuteczności tej czynności, podnosząc zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, poprzez jego błędne zastosowanie, albowiem skarżąca nie była osobą deponującą broń, a nadto nigdy nie stała się posiadaczem broni po zmarłym H. S.. Akcentowała, że nigdy broni tej nie objęła w posiadanie, broń zdeponowała jej ciotka - I. S.. W tej sytuacji skarżąca wywiodła, że nie jest adresatem normy wymienionej w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy.
Dodatkowo w skardze wniesiono o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów w niej wymienionych oraz o zwrot kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Uwzględniając skargę Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że przedmiotem kontroli jest czynność materialno-techniczna zawarta w piśmie Komendanta Komendy Wojewódzkiej Policji w [...] z [...] września 2019 r. informującym skarżącą o przejściu prawa własności opisanej broni na rzecz Skarbu Państwa oraz o tym, że opłata za deponowanie broni w depozycie organu Policji wynosi 9.360,56 zł. Równocześnie pismem tym wezwano skarżącą do uiszczenia wskazanej wyżej opłaty na podane konto oraz pouczono o możliwości złożenia wniosku o rozłożenie opłaty na raty, w terminie 30 dni od dnia doręczenia pisma. Poinformowano także skarżącą, że brak wpłaty lub wniosku o rozłożenie opłaty na raty spowoduje podjęcie czynności zmierzających do wyegzekwowania należności.
W kontekście zarzutu skargi o przeprowadzenie postępowania dowodowego we wskazanym zakresie, Sąd wyjaśnił, że postępowanie sądowoadministracyjne nie jest kolejną instancją postępowania administracyjnego. Wszelkie kwestie związane z prawidłowym ustaleniem stanu faktycznego, który podlega regulacji normatywnej prawa administracyjnego muszą być dokonane w postępowaniu administracyjnym. Z tego względu Sąd nie uwzględnił zgłoszonych wniosków uznając, że nie znajduje to umocowania w art. 106 § 3 p.p.s.a.
W dalszej kolejności Sąd wskazał, że wymóg uiszczenia opłaty za zdeponowanie broni wynika z treści art. 23 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2019 r., poz. 284 z późn.zm. - w skrócie "ustawa"), określającego podmioty, na które ustawodawca nałożył obowiązek ponoszenia kosztów związanych z deponowaniem broni. Powstaje on w wyniku złożenia broni do depozytu Policji, w związku z brakiem pozwolenia na broń, będącego aktem administracyjnym stanowiącym formę reglamentacji dostępu do broni i faktycznego nią władania. Jego podstawę stanowi stosunek administracyjny, który charakteryzuje się tym, iż jedną z jego stron jest organ administracji publicznej, uprawniony na podstawie przepisów prawa do podjęcia aktu lub czynności dotyczących uprawnień i obowiązków regulowanych przez przepisy prawa administracyjnego, a drugą osobą deponującą broń w związku z brakiem pozwolenia na nią. W takim przypadku stosunek prawny nawiązuje się pomiędzy organem przyjmującym broń do depozytu, a deponującym. Wyłączona przy tym jest swoboda stron w uregulowaniu tego stosunku, a powstające w jego zakresie obowiązki i uprawnienia reguluje ustawa. Zaś w odniesieniu do osób określonych w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy, w przypadku zaistnienia okoliczności wskazanych w art. 23 ust. 2 ustawy, organ administracji na podstawie ust. 3 uprawniony jest do podjęcia działań, mających na celu pobranie opłat związanych z deponowaniem broni. O wyraźnej kompetencji organów w tym zakresie przesądza użycie w ust. 3 zwrotu "opłaty są pobierane". W konsekwencji, przyjąć należy, że w przypadku obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy i zaistnienia okoliczności z art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy, wezwanie podmiotu, na który mocą ustawy nałożony jest obowiązek uiszczenia kosztów depozytu, stanowi czynność, na którą przysługuje skarga do sądu administracyjnego.