Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Roman Ciąglewicz sędzia del. WSA Rafał Wolnik po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2019 r. sygn. akt IV SA/Wa 871/19 w sprawie ze skargi A. M. J. H. - B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego 1) uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2) zasądza od A. M. J. H. - B. na rzecz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji kwotę 460,00 (czterystasześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 czerwca 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 871/19 uwzględnił skargę A. M. J. H.-B. (dalej określanego jako skarżący) i uchylił decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach stanu faktycznego i prawnego sprawy:
Wojewoda Mazowiecki decyzją z dnia [...] października 2018 r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia 4 kwietnia 2018 r., reprezentowanego w toku postępowania administracyjnego przez przedstawiciela ustawowego N. E. B., odmówił potwierdzenia posiadania przez niego obywatelstwa polskiego. Zaznaczył jednocześnie, że skarżący urodził się w dniu [...] w [...] i według belgijskiego aktu urodzenia jest synem B. H. i N. E. B.
Skarżący wniósł odwołanie od tej decyzji do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, który jednak wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...] lutego 2019 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Motywując tak podjęte rozstrzygnięcie organ nawiązał do art. 4 oraz art. 6 ust. 1 obowiązującej w dacie urodzenia skarżącego ustawy z dnia 15 lutego 1962 r.
o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz. 353, ze zm.) i wyjaśnił, że nabycie obywatelstwa polskiego przez małoletniego cudzoziemca z mocy prawa - przez urodzenie, uzależniono od wykazania, że co najmniej jedno z rodziców w dacie jego urodzenia posiadało obywatelstwo polskie. Za kluczowe uznał zarazem ustalenie podstawy prawnej nabycia obywatelstwa polskiego przez skarżącego, tj.
w drodze przysposobienia pełnego w myśl art. 16 ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r.
o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, ze zm., obecnie Dz. U. z 2020 r. poz. 347, dalej powoływanej jako ustawa), który wszedł w życie w dniu 15 sierpnia 2012 r. Nawiązał do art. 121 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, ze zm., obecnie Dz.U. z 2019 r. poz. 2086, ze zm., dalej określanej jako K.r.o.), określającego skutki przysposobienia pełnego. Podkreślił, że przepisy prawa polskiego nie przewidują ani usankcjonowania związku osób tej samej płci, ani możliwości przysposobienia dziecka przez takie osoby, ponieważ zgodnie z art. 115 § 1 K.r.o. przysposobić wspólnie mogą tylko małżonkowie. Jak zaznaczył, pojęcia "rodzicielstwo" i "rodzice" zawsze odnoszą się do osób różnej płci, tj. kobiety i mężczyzny, na co wskazuje także art. 18 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), z kolei przez przysposobienie pełne dziecka następuje definitywna utrata władzy rodzicielskiej rodziców dziecka, wynikająca z art. 123 K.r.o., która w zasadzie nie odżywa.
Organ odwoławczy odnotował, że wyrokiem Sądu Powszechnego Pierwszej Instancji w Brukseli z dnia 15 czerwca 2011 r. obywatelka polska N. E. B. dokonała przysposobienia skarżącego, będącego dzieckiem jej partnerki, obywatelki niemieckiej B. H., określonego jako "przysposobienie pełne w celu urzeczywistnienia integracji dziecka na łonie rodziny". W jego ocenie skutki, jakie wywołuje to orzeczenie w zakresie przysposobienia pełnego, są analogiczne do tych, jakie przepisy prawa polskiego wiążą z przysposobieniem pasierba (art. 1211 § 1 K.r.o.), przy założeniu, że N. E. B. pozostawałaby w związku małżeńskim w rozumieniu prawa polskiego. Matka dziecka nie utraciła wszak praw względem skarżącego. Orzeczenie belgijskiego Sądu, zgodnie z którym przez przysposobienie pełne następuje urzeczywistnienie integracji dziecka na łonie rodziny, pociąga za sobą prawne potwierdzenie istnienia rodziny założonej przez osoby tej samej płci, co powoduje, że skutki przysposobienia są nie do pogodzenia z polskim porządkiem prawnym. Dlatego skutków tych nie można przenieść na grunt prawa polskiego, co uniemożliwia potwierdzenie nabycia przez skarżącego obywatelstwa polskiego z mocy prawa.