Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Miron Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2020 r., sygn. akt VII SA/Wa 420/20 w sprawie ze skargi S. V. na uchwałę Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych z dnia [...] grudnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa wykonywania zawodu pielęgniarki oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 lipca 2020 r., sygn. akt VII SA/Wa 420/20, po rozpoznaniu skargi S. V. na uchwałę Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do wykonywania zawodu pielęgniarki, uchylił zaskarżoną uchwałę i poprzedzającą ją uchwałę Okręgowej Rady Pielęgniarek i Położnych w Ł. z dnia [...] sierpnia 2019 r. (pkt I) oraz zasądził od Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych na rzecz S. V. kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt II).
Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie była uchwała Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych (dalej: Naczelna Rada) z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...], utrzymująca w mocy uchwałę Okręgowej Rady Pielęgniarek i Położnych w Ł. (dalej: Okręgowa Rada) z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] o odmowie przyznania S. V. prawa wykonywania zawodu pielęgniarki i wpisania do rejestru Okręgowej lzby Pielęgniarek i Położnych w Ł..
Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał: art. 22 ust. 1 pkt 7 i art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 1 lipca 2011 r. o samorządzie pielęgniarek i położnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 916; dalej: u.s.p.p.) w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r., poz. 1257; dalej: K.p.a.) oraz art. 35 ust. 1 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz.U. z 2018 r., poz. 123 ze zm.; dalej: u.z.p.p.).
W uzasadnieniu organ drugiej instancji wyjaśnił, że uchwałą z dnia 13 sierpnia 2019 r. Okręgowa Rada odmówiła przyznania prawa wykonywania zawodu pielęgniarce S. V. i odmówiła jej wpisu do rejestru pielęgniarek uzasadniając to tym, że nie spełnia ona jednej z przesłanek przyznania takiego prawa tj. posiadania dyplomu ukończenia szkoły pielęgniarskiej bądź uzyskanego w innym państwie świadectwa uznanego w Rzeczypospolitej Polskiej za równorzędne ze świadectwem ukończenia takiej szkoły, zgodnie z odrębnymi przepisami, pod warunkiem że spełnia minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach prawa Unii Europejskiej (art. 35 ust. 1 pkt 5 u.z.p.p.).
Rada przedstawiła w uzasadnieniu zasadnicze motywy orzeczenia Okręgowej Rady i odwołania skarżącej oraz stwierdziła, że odwołanie nie było zasadne. Przytaczając treść art. 35 ust. 1 pkt 5 u.z.p.p. Naczelna Rada stwierdziła, że wprawdzie skarżąca większość z warunków ustawowych spełnia, tym niemniej nie spełnia, jak trafnie ocenił to organ pierwszej instancji, kluczowego warunku przyznania prawa wykonywania zawodu w postaci legitymowania się stosownym dyplomem.
Dyplomem takim nie jest dyplom uzyskany przez skarżącą na Ukrainie, na podstawie którego posiada ona prawo wykonywania zawodu pielęgniarki w tym kraju. Skarżąca natomiast legitymuje się dyplomem ukończenia tzw. studiów pomostowych uzyskanym w A. w Ł..
Zdaniem Rady, cudzoziemiec, aby uzyskać przyznanie prawa wykonywania zawodu powinien ponadto odbyć 6-miesięczny staż adaptacyjny we wskazanym podmiocie leczniczym (art. 35 ust. 1 pkt 8 u.z.p.p.), przy czym wymogu tego nie stosuje się do cudzoziemców, którzy ukończyli szkołę pielęgniarską w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 35 ust. 2 ustawy). Skoro jednak skarżąca stoi na stanowisku, że ukończyła szkołę pielęgniarską w Polsce w rozumieniu analizowanych przepisów, to kwestia odbycia stażu staje się bezprzedmiotowa dla rozstrzygnięcia wniosku skarżącej. Jeżeli bowiem uznać, że szkołę taką rzeczywiście ukończyła, nie ma wymogu odbywania takiego stażu.