Skarga kasacyjna na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody L. w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały nr [...] Rady Miasta Z. G. z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia i Miasta Z. G.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski /spr./ Sędziowie sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 8 października 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Z. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Go 513/06 w sprawie ze skargi Rady Miasta Z. G. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody L. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały nr [...] Rady Miasta Z. G. z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia i Miasta Z. G. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Gminy-Miasta Z. G. na rzecz Wojewody L. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/5

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Go 513/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę Rady Miasta Z. G. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody L. z dnia [...], nr [...] stwierdzające nieważność uchwały nr [...] Rady Miasta Z. G. z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia i miasta Z. G..

W ocenie organu nadzorczego przedmiotowa uchwała jest niezgodna z art. 4 ust. 3, art. 6 ust. 2, art. 9 ust. 4, art. 14 ust. 5 i 6, art. 15 ust. 2 pkt 6 i 12, art. 17 pkt 4 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Rada Miasta Z. G., w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sprzecznie ze "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Z. G." (zatwierdzonym uchwałą Rady Miasta Z. G. z dnia [...], nr [...]), określiła lokalizację obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2. Na miejsce lokalizacji tej inwestycji wybrano bowiem teren określony w miejscowym planie symbolem [...], podczas gdy według ustaleń studium dla tego obszaru dopuszczono jedynie budowę hali targowej (obiektu handlowego o pow. sprzedaży powyżej 1000 m2), wykluczając jednocześnie lokalizację supermarketu (obiektu handlowego o pow. sprzedaży powyżej 2500 m2). W planie miejscowym natomiast takiego ograniczenia nie zastrzeżono.

Innym przykładem niezgodności zaskarżonej uchwały z przyjętym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Z. G., są w ocenie Wojewody L. ustalenia planu dla terenu [...]. W studium przewidziano w tym miejscu "wewnętrzny śródmiejski obszar rozwoju [...]" w którym postuluje się utworzenie ośrodka składającego się ze sklepów, supermarketów i hal handlowych powiązanych ze sobą pod wspólnym krytym pasażem o powierzchni sprzedaży większej niż 2000 m2. Tymczasem w planie miejscowym nie przewidziano lokalizacji obiektu handlowo-usługowego o pow. powyżej 2000 m2. Ustalona w planie intensywność zabudowy uniemożliwia nadto prowadzenie obecnej działalności, a także stworzenie infrastruktury parkingowej dla obiektu.

Organ nadzoru wskazał także na inne wadliwości planu, dotyczące zagospodarowania terenów zamkniętych, ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków, sposobu ustalenia opłaty planistycznej i poszczególnych "zapisów" tego planu.

Skargę Rady Miasta Z. G. Sąd uznał za niezasadną, podzielając stanowisko Wojewody L., iż uchwała ta była dotknięta nieważnością. Sąd dostrzegł jednak inne przyczyny uzasadniające stwierdzenie nieważności tychże aktów, aniżeli podane w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego.

Sąd zauważył, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Z. G. nie wskazywało precyzyjnie obszarów lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2. Jednocześnie studium nie wskazywało w wyraźny sposób na obszary rozmieszczenia supermarketów, domów towarowych, hal handlowych, a także ośrodków usługowych pod jednym dachem. Jednakże miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wskazał dowolnie tereny lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni powyżej 2000 m2, w szczególności wprowadzając zakazy lokalizacji tych obiektów, niewynikające ze studium. Ustawodawca w myśl art. 10 ust. 2 pkt 8, art. 15 ust. 3 pkt 4 w zw. z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym taką dowolność uznał za niedopuszczalną i to pod rygorem określonym w art. 28 ust. 1 tej ustawy. Naruszenie art. 9 ust. 4 ustawy prowadzi - wywodzi Sąd I instancji - do nieważności całego planu miejscowego. Tereny, na których w studium dopuszczono budowę obiektów, o których mowa wyżej, stanowią znaczącą część fragmentu miasta objętego planem, a w szczególności centrum miasta, odnośnie którego studium wskazuje na możliwość lokalizowania domów handlowych bez ograniczenia powierzchni sprzedaży do 2000 m2 oraz lokalizowania obiektów usługowych pod jednym dachem, z wyłączeniem jedynie niektórych ulic. W ocenie Sądu w śródmieściu ustalono możliwość budowy obiektów handlowych o pow. sprzedaży powyżej 2000 m2 z naruszeniem prawa.

Strona 1/5