Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.) Sędziowie: sędzia del. WSA Mirosław Gdesz sędzia NSA Robert Sawuła po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 324/18 w sprawie ze skargi [...] z siedzibą w [...] na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od [...] z siedzibą w [...] na rzecz Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 240,00 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Wa 324/18 oddalił skargę [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej powoływanej jako spółka) na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad (dalej określanego jako GDDKiA) z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach stanu faktycznego i prawnego sprawy:
GDDKiA postanowieniem z dnia [...] września 2017 r., nr [...] odmówił spółce uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej operatora [...] na części działki nr [...], w obrębie geodezyjnym [...], w gminie [...]. W uzasadnieniu odnotował, że działka inwestycyjna położona jest przy drodze krajowej nr [...], zaliczonej do klasy dróg głównych ruchu przyspieszonego oznaczonych symbolem "GP", docelowo drogi krajowej nr [...], oraz że w przedstawionym do uzgodnienia projekcie decyzji nie określono w sposób precyzyjny dostępu do drogi publicznej, poprzestając na formule "obsługa komunikacyjna: zgodnie z obowiązującymi przepisami". Uznał, że taki stan rzeczy uniemożliwia zarządcy drogi krajowej dokonanie uzgodnienia projektu decyzji stosownie do art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440, ze zm., obecnie Dz. U. z 2021 r. poz. 1376, ze zm., dalej powoływanej jako ustawa), a nadto pozostaje w sprzeczności z wymogiem przewidzianym w art. 54 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073, ze zm., obecnie Dz. U. z 2021 r. poz. 741, ze zm., dalej powoływanej jako u.p.z.p.). GDDKiA zakwestionował nadto planowaną odległość stacji bazowej od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej, wyznaczoną na 25 m. Przyznał, że nie narusza ona art. 43 ust. 1 ustawy, ale zaznaczył, iż rozpatrywana odległość powinna gwarantować minimalne bezpieczeństwo dla uczestników ruchu drogowego w przypadku wystąpienia potencjalnej katastrofy budowlanej. W tym kontekście zwrócił uwagę, że projektowana stacja bazowa telefonii komórkowej składać się ma z wieży wolnostojącej, instalacji radiokomunikacyjnej z anten sektorowych zawieszonych na wysokości 53,30 m oraz radiolinii wraz z urządzeniami sterującymi posadowionymi u podstawy wieży i że całkowita wysokość konstrukcji (wraz z fundamentem wieży oraz odgromnikiem) wynosić będzie do 62 m n.p.t. Jego zdaniem zaś odległość planowanego obiektu od jezdni nie powinna być mniejsza niż jego zakładana wysokość, a optymalnie powinna wynosić półtorakrotność wysokości
Spółka złożyła wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, lecz GDDKiA powołanym postanowieniem z dnia [...] listopada 2017 r. utrzymał zaskarżone rozstrzygnięcie w mocy, podtrzymując w całości dotychczasowe stanowisko.