Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 26 września 2017 r. sygn. akt II SA/Op 237/17 w sprawie ze skargi Z. P. na uchwałę Rady Miasta O. z dnia 24 listopada 2016 r. ... w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. oddala skargę kasacyjną, II. zasądza od Z. P. na rzecz Miasta O. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 września 2017 r. sygn. akt II SA/Op 237/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę Z. P. na uchwałę Rady Miasta O. z dnia 24 listopada 2016 r. Nr ... w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego D. w O. (Dz. Urzęd. Woj. O. z 2016 r. poz. ....), zwanej dalej w skrócie uchwałą lub planem miejscowym.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał, że uchwałą z dnia 26 sierpnia 2010 r. Rada Miasta O. uchwaliła zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta O. Jak wynika ze studium dla terenu 11Z obejmującego działki skarżącego, ustalając kierunek zagospodarowania przestrzennego Rada Miasta określiła zakazy, nakazy i postulaty. W zakresie zakazów wskazała na zakaz: 1) lokalizacji obiektów kubaturowych, oprócz obiektów niemieszkalnych, służących obsłudze rolnictwa i mieszkalnych, wzdłuż ulicy L. w odległości do 500 m od ulicy O. w C. poza strefą ochronną gazociągu wysokiego ciśnienia; 2) zmiany stosunków wodnych oraz 3) zmiany uksztaltowania rzeźby terenu. Jako nakazy ustaliła: 1) zachowanie drzew i krzewów; 2) uwzględnienie inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym; 3) zachowanie rezerwy terenu pod rozbudowę układu komunikacyjnego oraz 4) uwzględnienie uciążliwości dróg. W zakresie postulatów wskazano na konieczność dolesienie na gruntach o niskich klasach bonitacyjnych, stworzenie korytarza ekologicznego oraz rozwój ścieżek spacerowych i rowerowych. W planie miejscowym tereny, na których usytuowane są działki skarżącego, zostały oznaczone symbolem 2RU i 9R. Dla terenów oznaczonych symbolem 2RU ustalono przeznaczenie podstawowe, jako obsługa produkcji w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych, a w ramach przeznaczenia uzupełniającego terenu wskazano tereny rolnicze. W zasadach kształtowania ternu zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu wskazano, że intensywność zabudowy powinna wynosić od 0,05 do 0,3 % zabudowy maksimum 20% powierzchni działki, procent powierzchni biologicznie czynnej minimum 30 % powierzchni działki. Określając szczegółowe warunki zagospodarowania dla tego trenu oraz ograniczenia w jego użytkowaniu, Rada Miasta O. ustaliła zakaz lokalizacji budynków i budowli rolniczych oraz rozbudowy istniejących budynków. Dla terenów oznaczonych symbolem 9R podstawowe przeznaczenie terenu to tereny rolnicze, a jako przeznaczenie uzupełniające - drogi rowerowe, wody powierzchniowe śródlądowe, obiekty i sieci infrastruktury technicznej. Dla terenu 9R Rada Miasta O. ustaliła zakaz lokalizacji budynków i budowli rolniczych. Oznaczenie w uchwale planistycznej przeznaczenia podstawowego terenu 2RU i 9R nie pozostaje w sprzeczności z postanowieniami studium, bo zapisy studium regulujące zakazy i nakazy dla terenu 11Z - O., nie przekraczają granic ustalonych kierunków zagospodarowania przestrzennego.
W ocenie Sądu pierwszej instancji podnoszona przez skarżącego okoliczność, że studium dopuszcza możliwość lokalizacji obiektów kubaturowych służących obsłudze rolnictwa nie oznacza, że plan miejscowy musi wprowadzać tożsamy zapis. Zdaniem Sądu nie dochodzi do nadużycia władztwa planistycznego, gdyż plan miejscowy nie może naruszać zapisów studium, jednakże owa nienaruszalność nie oznacza obowiązku dosłownego przeniesienia zapisu ze studium do planu, lecz uszczegółowienie tych zapisów co do możliwości zagospodarowania terenu, którego plan dotyczy. Plan miejscowy powinien nie naruszać ustaleń studium, a jego treść z uwagi na bardziej szczegółowy charakter planu miejscowego może ulec skonkretyzowaniu, przy zachowaniu istoty zapisów zawartych w studium w zakresie wskazanych w nim uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. O szczegółowości zapisów w studium co do kierunków zagospodarowania danego terenu decyduje sama właściwa rada gminy. Wprowadzenie dodatkowych nakazów i zakazów nie powoduje niezgodności planu miejscowego ze studium.