Podkreślić przy tym trzeba, że sankcjonowanie podejmowanych przez inwestora bezprawnych działań polegających na samowolnym wzniesieniu obiektu budowlanego i prowadzenie przez organy nadzoru budowlanego postępowania legalizacyjnego zmierzającego do przywrócenia stanu zgodnego z prawem nie może być oceniane jako naruszenie przysługującego właścicielowi prawa zabudowy jego nieruchomości. Prawo własności nie jest bowiem prawem absolutnym, zaś wynikające z niego uprawnienia właściciel realizować może jedynie w granicach wyznaczonych ustawami. Powyższe wprost wynika z art. 32 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.
Z analogicznych przyczyn nie mogły odnieść oczekiwanego przez stronę skarżącą kasacyjnie skutku zarzuty naruszenia art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji. W skardze kasacyjnej nie wskazano bowiem na czym konkretnie polegać by miało naruszenie tych przepisów, w tym w szczególności jakie wyprowadzane z nich normy zostały naruszone przez orzekające w sprawie organy nadzoru budowlanego lub Sąd I instancji. Nie można zaś uznać za wystarczające gołosłownego i ogólnikowego twierdzenia, że naruszenie tych norm konstytucyjnych polegało na ich niezastosowaniu przy wykładni przepisów ustawy Prawo budowlane. Stawiając takowy zarzut kasacyjny należało bowiem wykazać na czym polegał błąd wykładni powyższych przepisów i jak winny być one wykładane w zgodzie z Konstytucją, czego autor skargi kasacyjnej nie uczynił.
Oczywiście bezzasadne okazały się wreszcie zarzuty naruszenia art. 49 ust. 2 w zw. z art. 59f ust. 2 Prawa budowlanego poprzez wadliwe ich zastosowanie w sprawie.
Zauważyć bowiem należy, iż art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego wprost stanowi, że do opłaty legalizacyjnej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega pięćdziesięciokrotnemu podwyższeniu.
Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej przepis ten nie odsyła zatem do stosowania do opłaty legalizacyjnej wyłącznie art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego, lecz do odpowiedniego stosowania w tym zakresie wszelkich regulacji dotyczących kar o jakich mowa w art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego.
Niewątpliwie zaś taką regulacją jest art. 59f ust. 2 Prawa budowlanego określający jedynie wysokość stawki opłaty (s), która zgodnie z ust. 1 tegoż przepisu jest jedną ze składowych wzoru na obliczenie wymiaru administracyjnej kary pieniężnej o jakiej mowa w tym przepisie.
Z powyższego wynika, czego zdaje się nie zauważać strona skarżąca kasacyjnie, iż dla zastosowania w danej sprawie art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego niezbędnym jest odwołanie się między innymi także do ust. 2 tego samego przepisu, albowiem tylko to umożliwia dokonanie obliczenia tak kary pieniężnej w nim wskazanej, jak i opłaty legalizacyjnej o jakiej mowa w art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego.
Znamiennym i charakterystycznym dla metody polemicznej przyjętej przez autora skargi kasacyjnej jest, iż mimo zakwestionowania prawidłowości zastosowania w sprawie dla obliczenia opłaty legalizacyjnej art. 59f ust. 2 Prawa budowlanego nie wskazuje w jaki sposób jego zdaniem opłata ta winna zostać naliczona zgodnie z obowiązującym prawem, w tym w szczególności jaka bazowa stawka opłaty (s) winna być zastosowana przy tych obliczeniach.
W oparciu o te ustalenia Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.