Dnia 27 listopada 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska - Karwecka po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Miasta Zielona Góra od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Go 358/18 w sprawie ze skargi Miasta Zielona Góra na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubuskiego z dnia 9 marca 2018 r. nr NK I.4131.42.2018.AHOR w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały nr LXIII.864.2018 Rady Miasta Zielona Góra z dnia 30 stycznia 2018 r. zmieniającej uchwałę w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Park Braniborski" 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Miasta Zielona Góra na rzecz Wojewody Lubuskiego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 21 czerwca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę Miasta Zielona Góra na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubuskiego z 9 marca 2018 r. stwierdzające nieważność uchwały nr LXIII.864.2018 Rady Miasta Zielona Góra z 30 stycznia 2018 r. zmieniającej uchwałę w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Park Braniborski".
W uzasadnieniu Sąd I instancji wyjaśnił, że uchwałą z 26 sierpnia 2014 r., nr LXXI.617.2014 Rada Miasta Zielona Góra ustanowiła zespół przyrodniczo-krajobrazowy "Park Braniborski", obejmujący szczegółowo wymienione nieruchomości położone na terenie Miasta Zielona Góra o łącznej powierzchni około 24 ha. Celem utworzenia zespołu była ochrona cennych biologicznie terenów w obrębie Miasta Zielona Góra, w szczególności przez zachowanie walorów przyrodniczych naturalnego lasu - występowanie rzadkich gatunków roślin i ptaków, a także umożliwienie mieszkańcom miasta korzystanie z naturalnych miejsc dla celów rekreacyjno- wypoczynkowych.
Zaskarżoną uchwałą z 30 stycznia 2018 r. nr LXIII.864.2018 Rada Miasta Zielona Góra zmieniła uchwałę w sprawie ustanowienia zespołu przyrodniczo-krajobrazowego "Park Braniborski" i zmniejszyła obszar zespołu przyrodniczo-krajobrazowego przez wyłączenie z niego części działki o nr 351/6. Po wyłączeniu obszar zespołu wynosi 23,1083 ha.
W uzasadnieniu uchwały wskazano, że zniesienia formy ochrony przyrody dla części zespołu przyrodniczo-krajobrazowego dokonuje się z uwagi na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego. Do Prezydenta Miasta Zielona Góra wpływały wnioski z różnych instytucji o zapewnienie bezpieczeństwa w obszarze ul. Lubuskiej, Zielonogórskiej, Braniborskiej i Władysława IV. W rejonie wymienionych ulic występują zagrożenia związane z dużym natężeniem ruchu samochodowego oraz brakiem miejsc parkingowych, z równoczesnym skupieniem ważnych instytucji publicznych takich, jak szkoła podstawowa, dom pomocy społecznej, kościół i Instytut Astronomii Uniwersytetu Zielonogórskiego. Mieszkańcy oraz osoby czasowo przebywające w tym obszarze, bardzo często zgłaszają swoje obawy dotyczące zachowania bezpieczeństwa zdrowia i życia, a głównym problemem jest niewystarczająca ilość miejsc parkingowych, co skutkuje parkowaniem w miejscach niedozwolonych, stwarzających zagrożenie dla uczestników ruchu pieszego i kołowego.
W związku z tym opracowano koncepcję zagospodarowania terenu przy ulicy Braniborskiej wraz z budową parkingu na fragmencie działki nr 351/6 obręb 32 i dlatego koniecznym było wydzielenie terenu pod budowę tego parkingu i wyłączenie go z obszaru zespołu przyrodniczo-krajobrazowego. Powierzchnia planowanego wydzielenia to 0,5 ha.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z 9 marca 2018 r. Wojewoda Lubuski stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta Zielona Góra z 30 stycznia 2018 r. Wojewoda wyjaśnił, że zniesienie formy ochrony przyrody, następuje w razie utraty wartości przyrodniczych i krajobrazowych, ze względu na które ustanowiono formę ochrony przyrody, lub w razie konieczności realizacji inwestycji celu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych lub zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego.