Skargi kasacyjne Województwa Małopolskiego, Stowarzyszenia A. oraz Fundacji B. z siedzibą w W. od wyroku WSA w Krakowie w sprawie ze skargi na uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego nr XLIV/703/13 w przedmiocie określenia rodzajów paliw dopuszczonych do stosowania na obszarze Gminy Miejskiej Kraków
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.), Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska - Szary, Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński, , Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski, po rozpoznaniu w dniu 25 września 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Województwa Małopolskiego, Stowarzyszenia A. oraz Fundacji B. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 sierpnia 2014 r. sygn. akt II SA/Kr 490/14 w sprawie ze skargi E.L. i K.N. na uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 25 listopada 2013 r. nr XLIV/703/13 w przedmiocie określenia rodzajów paliw dopuszczonych do stosowania na obszarze Gminy Miejskiej Kraków 1. oddala skargi kasacyjne; 2. zasądza na rzecz E.L.: - od Województwa Małopolskiego kwotę 52 (pięćdziesiąt dwa) złote, - od Stowarzyszenia A. kwotę 52 (pięćdziesiąt dwa) złote, - od Fundacji B. z siedzibą w W. kwotę 52 (pięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego; 3. zasądza na rzecz K.N.: - od Województwa Małopolskiego kwotę 40 (czterdzieści) złotych, - od Stowarzyszenia A. kwotę 40 (czterdzieści) złotych, - od Fundacji B. z siedzibą w W. kwotę 40 (czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/15

Wyrokiem z 22 sierpnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu sprawy ze skarg E.L. i K.N. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Sejmiku Województwa Małopolskiego z 25 listopada 2013 r. nr XLIV/703/13 w sprawie określenia rodzajów paliw dopuszczonych do stosowania na obszarze Gminy Miejskiej Kraków.

Sąd I instancji wskazał, że uchwała została wydana na podstawie art. 18 pkt 1 i art. 89 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 596 ze zm.) oraz art. 96 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. Dz.U. z 2008 r., Nr 25, poz. 150 ze zm. - dalej jako "p o.ś."),. Uchwała zawiera normy generalne i abstrakcyjne. Zgodnie z treścią art. 96 p.o.ś., sejmik województwa może, w drodze uchwały, w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na środowisko lub na zabytki określić dla terenu województwa bądź jego części rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania, a także sposób realizacji i kontroli tego obowiązku. Zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego.

Sąd I instancji wyjaśnił, że stosownie do art. 334 p.o.ś., kto nie przestrzega ograniczeń, nakazów lub zakazów, określonych w uchwale sejmiku województwa przyjętej na podstawie art. 96, podlega karze grzywny. Cytowany przepis ma w części charakter blankietowy, ponieważ przewiduje odpowiedzialność osób fizycznych za niewykonanie obowiązków wynikających z przepisów prawa miejscowego. Zakres przedmiotowy stosowania sankcji będzie zatem uzależniony od treści aktu prawa miejscowego. Sąd I instancji podkreślił, że wykorzystanie kompetencji z art. 96 p.o.ś., powiązanego ze stosowaniem sankcji karnej, powinno prowadzić do tworzenia przepisów czytelnych i niebudzących wątpliwości przy zastosowaniu wykładni literalnej.

W ocenie Sądu I instancji, w § 1 zaskarżanej uchwały nie określono wprost adresata normy. Nawiązanie do kwestii tytułu prawnego przez rozróżnienie pojęcia "lokali" od "budynków" można uznać za zabieg celowy. Własność lokali i budynków może zaś przysługiwać w myśl przepisów prawa cywilnego nie tylko osobom fizycznym i osobom prawnym, ale także jednostkom organizacyjnym, którym ustawa przyznaje zdolność prawną. Uwzględniając, że takie podmioty są reprezentowane przez organy, powyższe rozwiązanie można potencjalnie uznać za próbę zawężenia adresatów sankcji z art. 334 p.o.ś., do takich właśnie osób fizycznych oraz osób fizycznych reprezentujących osoby prawne i jednostki organizacyjne, którym przysługuje prawo własności lokali albo budynków. Budynki albo lokale mogą jednak być przedmiotem innych niż własność praw rzeczowych lub obligacyjnych, względnie posiadać stan prawny nieuregulowany. Z budynków i lokali można korzystać zarówno na podstawie tytułu prawnego albo bez takiego tytułu, stale lub okresowo, a nawet okazjonalnie. W ocenie Sądu I instancji, z uzasadnienia zaskarżonej uchwały nie wynika zatem inne rozumienie adresata nakazu niż podane w art. 334 p.o.ś. Sąd I instancji stwierdził więc, że należy na tym etapie uznać, że nakaz adresowany jest do wszystkich osób fizycznych znajdujących na terenie, na którym obowiązuje zakaz stosowania paliw stałych oraz ograniczenie w stosowaniu paliw gazowych i ciekłych.

Strona 1/15