Sprawa ze skargi na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie wydania zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
Sentencja

Dnia 13 listopada 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędzia del. WSA Anna Szymańska po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wojewody [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2019 r. sygn. akt IV SAB/Wa 129/19 w sprawie ze skargi N. M. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie wydania zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej 1. uchyla punkty trzeci i czwarty zaskarżonego wyroku, 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. oddala skargę w zakresie wymierzenia organowi administracji grzywny, 4. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie strona 1/3

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 4 kwietnia 2019 r., sygn. akt IV SAB/Wa 129/19, uwzględniając skargę N. M. na bezczynność Wojewody [...] w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zobowiązał Wojewodę [...] do rozpatrzenia wniosku skarżącego z 20 lipca 2016 r. w terminie 30 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, stwierdził, że organ ten dopuścił się bezczynności we wskazanej sprawie, stwierdził, że ta bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzył organowi administracji grzywnę w wysokości 1.000 zł oraz zasądził od organu administracji na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania. Wyrok ten został wydany w następujących istotnych okolicznościach sprawy.

Skarżący w dniu 23 listopada 2017 r. wniósł skargę na bezczynność Wojewody [...] w sprawie z jego wniosku z 20 lipca 2016 r. o udzielenie mu zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w której domagał się m.in. przyznania od organu sumy pieniężnej ewentualnie wymierzenia organowi grzywny. Organ administracji w odpowiedzi na skargę twierdził, że wniosek skarżącego zawierał braki formalne, w związku z czym pismem z 20 lipca 2016 r. został wezwany do ich uzupełnienia w określonym terminie i następnie, wobec nieuzupełnienia braków formalnych w terminie, wniosek skarżącego został pozostawiony bez rozpoznania, o czym skarżący został zawiadomiony pismem z 10 sierpnia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 maja 2018 r., sygn. akt IV SAB/Wa 381/17, oddalił skargę uznając za trafne stanowisko organu administracji.

Naczelny Sąd Administracyjny na skutek skargi kasacyjnej skarżącego wyrokiem z 11 stycznia 2019 r., sygn. akt 2638/18, uchylił wyrok WSA w Warszawie z 30 maja 2018 r. i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpatrzenia. Sąd drugiej instancji za zasadną uznał podstawę kasacyjną opartą na twierdzeniu, że skarżący wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uzupełnił zgodnie z wezwaniem organu administracji, co prawda po określonym przez organ administracji terminie (2 sierpnia 2016 r.), ale zanim wniosek ten pozostawiono bez rozpoznania. W związku z tym NSA przyjął, że organ administracji nie był uprawniony do pozostawienia wniosku skarżącego bez rozpoznania i polecił ponownie rozpoznać skargę skarżącego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji wydał zaskarżony wyrok. Sąd ten ustalił, że skarżący wniosek o udzielenie mu zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej złożył 20 lipca 2016 r., że tego samego dnia organ administracji wezwał skarżącego do usunięcia braku formalnego tego wniosku, że brak ten został usunięty 2 sierpnia 2016 r. oraz że 10 sierpnia 2016 r. wniosek skarżącego pozostawiono bez rozpoznania. Następnie Sąd pierwszej instancji ocenił, że pozostawienie wniosku skarżącego bez rozpoznania było niezgodne z prawem, gdyż brak formalny tego wniosku został wcześniej usunięty. Sąd ten uznał też, że wraz z uzupełnieniem braku formalnego wniosku skarżącego sprawa mogła być rozpoznana merytorycznie.

Strona 1/3