Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak sędzia del. WSA Paweł Groński /spr./ po rozpoznaniu w dniu 16 października 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 marca 2018 r., sygn. akt II SA/Wr 625/17 w sprawie ze skargi I. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we Wrocławiu na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] czerwca 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę zespołu 10 budynków jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 12 marca 2018 r., sygn. akt II SA/Wr 625/17, oddalił skargę I. Sp. z o.o. z Sp. k. z siedzibą w Warszawie na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę zespołu 10 budynków jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej.
W skardze kasacyjnej od ww. wyroku I. Sp. z o.o. z Sp. k., reprezentowana przez radcę prawnego, zarzuciła:
- naruszenie prawa materialnego tj. art. 34 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 prawa budowlanego w zw. z art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez błędną wykładnię polegająca na uznaniu, że dostęp do drogi publicznej poprzez drogę wewnętrzną, której właścicielem jest jednostka samorządu terytorialnego, której Rada Gminy nadała nazwę, nie jest wystarczający do uzyskania pozwolenia na budowę;
- naruszenie art. 16 ust. 1 k.p.a. w zw. z art. 7 i 8 §1 i 2 k.p.a. oraz w zw. z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. poprzez ustalenie, że działka [...]4 obręb G. gmina S. nie ma zapewnionego dostępu do drogi publicznej, podczas gdy jest to ustalenie sprzeczne wprost z treścią prawomocnej decyzji podziałowej nr [...] z dnia [...] lutego 2011 r., a od daty jej wydania dostęp ten nie został w żaden sposób zablokowany faktycznie (działaniami osób trzecich).
W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Jednocześnie skarżąca kasacyjnie oświadczyła, że zrzeka się rozprawy.
W uzasadnieniu, odwołując się do orzecznictwa, skarżąca kasacyjnie podniosła, że dostęp do drogi publicznej należy rozumieć jako dostęp i faktyczny i prawny. Dostęp prawny oznacza, że musi on wynikać wprost z przepisu i prawa, czynności prawnej bądź orzeczenia sądowego. Dostęp faktyczny zaś polega na rzeczywistym zapewnieniu możliwości przejścia i przejazdu do drogi publicznej. Przy tym powinien to być dostęp realny, możliwy do wyegzekwowania przez inwestora przy użyciu dostępnych środków prawnych. Z definicji art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że dostęp do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną jest samodzielnym sposobem dostępu do drogi publicznej, niezależnym od innych sposobów dostępu wymienionych w tym przepisie, tj. dostępu bezpośredniego lub poprzez ustanowienie odpowiedniej służebności. Ustawodawca wskazując, iż dostęp do drogi publicznej może odbywać się przez drogę wewnętrzną, nie wyjaśnił podstaw korzystania przez inwestora z nieruchomości stanowiącej drogę wewnętrzną. Skarżąca kasacyjnie wskazała, że w orzecznictwie wskazuje się, iż w przypadku gdy droga wewnętrzna ma charakter powszechnie, publicznie dostępnej dla wszystkich ulicy, której nadano nazwę, to brak jest podstaw do wymagania od inwestora legitymowania się zgodą właściciela działki drogowej na korzystanie z niej w związku z realizacją planowanego zamierzenia inwestycyjnego (np. wyrok NSA z 23 listopada 2016 r., II OSK 370/15).