Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Krynica Zdrój Góra Parkowa
Sentencja

Dnia 3 lutego 2012 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Dałkowska - Szary Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) sędzia del. WSA Aleksandra Łaskarzewska Protokolant Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 maja 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 1016/10 w sprawie ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju z dnia 28 października 2005 r. nr XL/272/05 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Krynica Zdrój Góra Parkowa oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 10 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 1016/10 po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Krynicy - Zdrój z dnia 28 października 2005 r., nr XL/272/05 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasto Krynica Zdrój Góra Parkowa, w punkcie I. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały, w punkcie II. określił, że zaskarżona uchwała nie może być wykonywana.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że przedmiotem zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w Krynicy Zdrój było przeznaczenie określonych w niej terenów leżących na terenie uzdrowiska, na tor saneczkowo-bobslejowo-skeletonowy.

Skargę na powyższą uchwałę wniósł Wojewoda Małopolski podnosząc, że w chwili jej podjęcia obowiązywał uchwalony 5 maja 1971 r., na podstawie art. 3 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym Statut Uzdrowiska Krynica. Statut ten obowiązywał, mimo że w dniu 2 października 2005 r. weszła w życie ustawa z 28 lipca 2005r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, gdyż według art. 62 tej ustawy przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy z 17 czerwca 1966 r. zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie ustawy z 28 lipca 2005 r., o ile nie są z nią sprzeczne i nie dłużej niż przez sześć miesięcy od wejścia jej w życie. Teren objęty zaskarżonym planem miejscowym znajduje się w utworzonej w tym Statucie strefie uzdrowiskowej A. Wojewoda podkreślił również, że na mocy art. 61 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, do zaskarżonego planu miejscowego miała też zastosowanie ustawa z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym. Zgodnie z art. 12 ustawy z 17 czerwca 1966r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym oraz Statutem uzdrowiska przed uchwaleniem zaskarżonego miejscowego planu należało uzyskać decyzję Ministra Zdrowia, wydaną w uzgodnieniu z Naczelnym Lekarzem Uzdrowiska, o zgodzie na odstępstwo od ustanowionych w Statucie dla strefy uzdrowiskowej A zakazów. W przedmiotowej sprawie decyzji takiej nie uzyskano. Uzyskano natomiast uzgodnienia, o których mowa w art. 17 pkt 7 lit. i ustawy z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co jest jednak niewystarczające, gdyż uzgodnienie dokonywane jest w trybie art. 106 k.p.a., wymagana zaś była decyzja załatwiająca sprawę co do istoty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 21 grudnia 2009r., sygn. akt II SA/Kr 1462/09 stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

Jak zauważył Sąd, w § 14 tej uchwały określono stawkę opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (renty planistycznej) w wysokości 0% dla wszystkich terenów objętych ustaleniami planu, za wyjątkiem terenów oznaczonych, jako ZP/US i US, dla których tę opłatę ustalono w wysokości 10%. Ustalenie tej stawki w wysokości 0% Sąd uznał za niedopuszczalne wywodząc, iż z treści art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika obowiązek ustalenia stawki renty planistycznej, ustalenie zatem tej stawki w wysokości 0%, jest równoznaczne z nieustaleniem stawki tej opłaty, co jest sprzeczne z tym obowiązkiem. Nie uznał też za dopuszczalne ustalenie stawki renty planistycznej w wysokości 0% wówczas, gdy z okoliczności faktycznych wynika, że renta planistyczna z powodu braku wzrostu wartości nieruchomości nie będzie ustalana. W ocenie Sądu powyższe naruszenie zasady obowiązku ustalenia stawki renty planistycznej skutkuje stwierdzeniem nieważności uchwały w przedmiocie planu miejscowego. Jednocześnie Sąd wykluczył możliwość stwierdzenia nieważności części planu zarówno tylko § 14 w zakresie, w jakim ustala się w nim stawkę renty planistycznej w wysokości 0%, jak i tych części planu, które dotyczą terenów, dla których taką stawkę ustalono. W pierwszym przypadku Sąd uznał, że doprowadziłoby to do powstania stanu sprzecznego z prawem, gdyż powstałaby sytuacja, w której istniałby plan miejscowy niezawierający stawki renty planistycznej dla niektórych terenów nim objętych. W drugim uznał, że doprowadziłoby to do dezintegracji planu, gdyż pewne ustalenia dotyczące terenów, dla których określono stawkę renty planistycznej w wysokości 10% zawarte są również w tych regulacjach planu, które odnoszą się do terenów objętych stawką procentową tej renty w wysokości 0%. Tytułem przykładu wskazał na § 13 ust. 4 zaskarżonego planu miejscowego. Stwierdzając nieważność zaskarżonej uchwały z powyższych powodów Sąd I instancji odstąpił od oceny zgodności zaskarżonego aktu z prawem pod kątem zarzutów podniesionych w skardze. Powołując się na art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd wskazał, że nie ma obowiązku badania tych zarzutów skargi, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu. Zaznaczył jednak, że nie bez znaczenia dla wykładni wymogów proceduralnych przewidzianych w ustawie z 17 czerwca 1966r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym oraz istotności ich naruszenia ma fakt, że przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym są późniejsze i mają charakter szczególnych w stosunku do przepisów ustawy z 17 czerwca 1966 r.

Strona 1/11