Dnia 13 marca 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl sędzia NSA Jerzy Bujko /spr./ sędzia NSA Leszek Kamiński Protokolant starszy asystent sędziego Iwona Ścieszka po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 czerwca 2011 r. sygn. akt IV SA/Wa 528/11 w sprawie ze skargi A.L. na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi A.L. uchylił postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] oraz poprzedzające je postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska nr [...] z dnia [...] czerwca 2010 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Wojewody Podlaskiego z dnia [...] marca 2006 r. uzgadniającego projekt decyzji o warunkach zabudowy.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska stwierdził nieważność postanowienia Wojewody Podlaskiego z dnia [...] marca 2006 r. uzgadniającego w zakresie ochrony przyrody warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie siedliska rolniczego (zabudowy zagrodowej), składającego się z murowanego budynku mieszkalnego, budynku gospodarczego wraz z infrastrukturą, na działkach nr 1 i 2 położonych w miejscowości T., gmina Białowieża.
Zaskarżonym postanowieniem Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy swoje wcześniejsze postanowienie. Organ wskazał, że działka, na której planowana jest inwestycja zlokalizowana jest w granicach Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska" wyznaczonego rozporządzeniem Wojewody Podlaskiego Nr 7/05 z dnia 25 lutego 2005 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza Białowieska" (Dz.Urz. Woj. Podlaskiego Nr 54, poz. 720) oraz w obszarze specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 "Puszcza Białowieska" PLC200004 wyznaczonym rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 (Dz.U. Nr 229, poz. 2313 ze zm.). W dniu wydania postanowienia przez Wojewodę Podlaskiego obszar ten był proponowanym specjalnym obszarem ochrony siedlisk, o którym mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tekst jedn. Dz.U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 ze zm.), a obecnie po zaakceptowaniu przez Komisję Europejską, jest obszarem mającym znaczenie dla Wspólnoty. Stwierdził, że planowana inwestycja położona jest na południowo-zachodnim skraju wsi T., co oznacza, że realizacja przedsięwzięcia przesunie granicę zabudowy na tereny rolne użytkowane ekstensywnie. Organ podkreślił, że poważnym uchybieniem prawnoprocesowym postępowania zakończonego postanowieniem z 2006 r. było nierozważenie przez Wojewodę Podlaskiego żadnego z czynników mogących w danym przypadku mieć znaczący wpływ na cele obszaru Natura 2000 "Puszcza Białowieska". Ponadto postanowienie z 2006 r. obarczone jest wadą rażącego naruszenia art. 33 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody - gdyż nie przeanalizowano wszystkich aspektów sprawy i w efekcie uzgodnienie miało charakter de facto iluzoryczny oraz rażącego naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. - z uwagi na zdawkowe uzasadnienie faktyczne i prawne cechujące się wysokim stopniem ogólnikowości, z którego nie wynika, aby odnosiło się do konkretnej inwestycji, jaką jest przedmiotowe przedsięwzięcie. Podkreślił, że w sprawie została wydana decyzja uznaniowa, jednakże decyzje takie nie są zwolnione z obowiązku uzasadnienia, co więcej wymaga się by w takim przypadku uzasadnienie miało charakter wnikliwy i logiczny, zatem niezasadny jest zarzut wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, że postanowienie z uwagi na art. 107 § 4 k.p.a. mogło zostać wydane bez uzasadnienia.