Śląski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Katowicach, decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 235¹ Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych ( Dz. U. Nr 105, poz. 869 ), w wyniku rozpatrzenia odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu przedstawił sprawozdanie z dotychczasowego postępowania i wskazał, że dla stwierdzenia choroby zawodowej niezbędne jest rozpoznanie przez kompetentną placówkę diagnostyczną służby zdrowia choroby wymienionej w wykazie chorób zawodowych oraz wykazanie, że narażenie na czynnik szkodliwy, który wywołał rozpoznaną chorobę wystąpiło w czasie i miejscu pracy w związku z wykonywanym zawodem. W związku z tym organ podniósł, że J. P. pracował w warunkach narażenia na hałas stwarzający ryzyko uszkodzenia słuchu w latach 1982 - 2008 w KWK "[...]" w J. Z. jako ślusarz pod ziemią. Podkreślił jednak, że lekarze specjaliści Poradni Chorób Zawodowych w Sosnowcu Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Katowicach, w orzeczeniu z dnia 12 listopada 2009 r. orzekli o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu, gdyż przeprowadzona diagnostyka audiologiczna wykazała przesunięcie progu słuchu dla UP - 40-41 dB, dla UL - 28-38 dB, a więc nie spełniające kryterium podwyższenia progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, określonego w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. Następnie organ odwoławczy podniósł, że lekarze specjaliści Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu, w orzeczeniu z dnia [...] marca 2010 r. również stwierdzili brak podstaw do rozpoznania wobec J. P. choroby zawodowej narządu słuchu, bowiem przeprowadzona diagnostyka audiologiczna wykazała przesunięcie progu słuchu dla UP - 34 dB, dla UL - 27 dB, nie spełniające kryteriów diagnostyczno-orzeczniczych ze względu na wielkość ubytku słuchu - obustronnie poniżej 45 dB, określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. Ponadto organ odwoławczy podniósł, że J. P., poinformowany pismem z dnia 17 czerwca 2010 r. w trybie art. 10 K.p.a. o prawie ustosunkowania się do całości dowodów i żądań zawartych w aktach sprawy, powiadomił telefonicznie w dniu 24 czerwca 2010 r., że nie ma nowych dowodów mogących mieć wpływ na toczące się postępowanie w przedmiocie choroby zawodowej narządu słuchu.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, J. P. - reprezentowany przez pełnomocnika - podniósł zarzut, że przy wydaniu powyższej decyzji doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 235¹ K.p. poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, że warunkiem koniecznym stwierdzenia choroby zawodowej jest wykazanie przesłanki przekroczenia progu ubytku słuchu, podczas gdy zgodnie z treścią wymienionego przepisu za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych narażeniem zawodowym - bez konieczności wykazywania przesłanki przekroczenia progu ubytku słuchu. Ponadto podniósł zarzut naruszenia art. 92 Konstytucji RP w zw. z art. 237 K.p. poprzez zastosowanie kryteriów rozpoznania choroby zawodowej słuchu, opartych o treść rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r., przewidujących, iż za chorobę zawodową uznaje się wyłącznie obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, w sytuacji gdy przepis art. 237 K.p. nie zawiera wyraźniej delegacji ustawowej w tym zakresie dla Rady Ministrów, a kompetencję do określenia kryteriów uznania choroby za chorobę zawodową pozostawia wyłącznie w gestii ustaleń Ministra właściwego do spraw zdrowia. W związku z powyższymi zarzutami, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że organ odwoławczy dopuścił się naruszenia prawa materialnego, tj. art. 235¹ K.p., bowiem za podstawę swych twierdzeń i wydanego rozstrzygnięcia uznał kryterium wielkości ubytku słuchu wynoszące co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym. Podniósł, że takie stanowisko jest sprzeczne z treścią art. 235¹ K.p., który nie zawiera stwierdzenia, iż konieczną przesłanką uznania choroby za chorobę zawodową jest przekroczenie progu ubytku słuchu. Podkreślił, że zgodnie z treścią wyroku SN z dnia 18.01.2002 r. (III RN 192, Rzeczpospolita z dnia 21.02.2002 r.), dla stwierdzenia choroby zawodowej konieczne jest ustalenie wyłącznie dwóch przesłanek - istnienia schorzenia w wykazie chorób zawodowych oraz związku przyczynowego pomiędzy wykonywaną pracą a chorobą. Podniósł, że obydwie w/w przesłanki zostały w rozpoznawanej sprawie wykazane w sposób bezsporny, a wobec tego decyzja odmawiająca stwierdzenia choroby zawodowej jest całkowicie nieuzasadniona. Dodał, że podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 marca 1999 r. sygn. akt III RN 128/98., stwierdzając, że uszkodzenie słuchu wywołane hałasem występującym w środowisku pracy stanowi chorobę zawodową niezależnie od stopnia tego uszkodzenia. Ponadto analogiczny pogląd wynika z wyroku z dnia 19 lipca 1984 r. (II PRN 9/98 OSNCP 1985 r. z 4, poz. 53), według którego w przypadku pozytywnego ustalenia, że stwierdzona choroba jest wymieniona w wykazie chorób zawodowych i praca była wykonywana w warunkach narażających na jej powstanie, istnieje domniemanie związku przyczynowego między chorobą zawodową a warunkami narażającymi na jej powstanie. Podobnie Sąd Najwyższy orzekł w wyroku z dnia 4 czerwca 1998 r., III RN 36/98 (OSNAPiUS 1999 r. Nr 6, poz. 192), stwierdzając brak podstaw prawnych do wyłączenia z pojęcia choroby zawodowej uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu ze względu na stopień tego uszkodzenia. Skarżący podniósł, że przez cały okres zatrudnienia pracował w narażeniu na szkodliwe działanie hałasu. Bezsporny jest fakt, iż był narażony na działanie czynników szkodliwych w okresie zatrudnienia pozwala zatem stwierdzić, że nabyte w czasie oddziaływania czynników szkodliwych schorzenie słuchu powoduje pogorszenie stanu zdrowia skarżącego pomimo ustania zatrudnienia. W związku z tym wskazał, że wymienione w uzasadnieniu decyzji orzeczenia lekarskie uznać należy za mało miarodajne, szczególnie w świetle okoliczności, że wykazują one dużą rozbieżność w zakresie wskaźnika przesunięcia progu słuchu skarżącego pomimo stosunkowo krótkiego odstępu czasu pomiędzy poszczególnymi badaniami. Ponadto skarżący podniósł, iż w rozpatrywanej sprawie organy obydwu instancji, zarówno prowadząc postępowanie, jak i wydając decyzje, stosowały art. 237 § 1 Kodeksu pracy i przepisy wydanego na jego podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. W konsekwencji ocena zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie może być dokonana bez uwzględnienia faktu, iż art. 237 § 1 K.p., w zakresie, w jakim nie określa wytycznych dotyczących treści rozporządzenia, a określających kryteria uznania schorzenia za chorobę zawodową jest niezgodny z treścią przepisu art. 92 ust. 1 Konstytucji. Organ wyraźnie powołuje się na kryterium przekroczenia progu ubytku słuchu pomimo, iż treść art. 237 § 1 kp nie przewiduje delegacji ustawowej w tym zakresie dla Rady Ministrów. Przepis § 4 w/w przepisu stanowi, iż Minister właściwy do spraw zdrowia określi w drodze rozporządzenia wytyczne diagnostyczno-orzecznicze i kryteria rozpoznawania chorób zawodowych, uwzględniając w szczególności rodzaj choroby oraz czynniki szkodliwe i uciążliwe wywołujące te choroby. Skarżący podniósł, że kwestię powyższą uznać należy tym bardziej za zasadną, iż sama treść przepisu art. 235¹ K.p., zawierającego wytyczne dotyczące uznania choroby za chorobę zawodową - oprócz stwierdzenia, iż warunkiem koniecznym uznania choroby za chorobę zawodową jest to, aby spowodowana została działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy - nie przewiduje progu ubytku słuchu, jako kryterium uzależniającego uznanie choroby za chorobę zawodową i nie zawiera żadnej delegacji ustawowej w tym zakresie.