Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie: Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Gminy Miejskiej K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Wa 989/17 w sprawie ze skargi Diecezji P. w Rzeczpospolitej Polskie na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 25 maja 2017 r. nr ... w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 lutego 2018 r. sygn. akt I SA/Wa 989/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Diecezji P. w Rzeczpospolitej Polskiej na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 25 maja 2017 r. nr ... w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 lutego 2017 r. nr ... oraz zasądził na rzecz strony zwrot kosztów postępowania sądowego.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał, że przedmiotem skargi jest decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymująca w mocy decyzję tego organu o stwierdzeniu nieważności decyzji Wojewody M. z dnia 28 maja 2013 r., stwierdzającej z kolei nabycie z dniem 7 września 1995 r. przez Diecezję P. w Rzeczpospolitej Polskiej nieodpłatnie prawa własności udziału wynoszącego ... części nieruchomości położonej w jedn. ew. K.-N., obręb. ..., ozn. jako działka nr ... o pow. ... ha, objętej księgą wieczystą nr ... zabudowanej budynkiem nr 24. Podstawą prawną wydania decyzji z dnia 28 maja 2013 r. był art. 33a ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 97, poz. 481 ze zm.). W dniu wydania decyzji z 28 maja 2013 r. art. 33a ust.1 ww. ustawy stanowił, że nieruchomości lub ich części pozostające w dniu wejścia w życie ustawy we władaniu Kościoła i jego osób prawnych stają się z mocy prawa ich własnością, o ile nie narusza to praw niepaństwowych i niesamorządowych osób trzecich.
Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Wojewody M. z dnia 28 maja 2013 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 5 Kodeksu postępowania administracyjnego wystąpił Prezydent Miasta K. wskazując, że decyzja Wojewody M. z dnia 28 maja 2013 r. została oparta na błędnych ustaleniu faktycznym, polegającym na przyjęciu, że budynek nr ... znajduje się wyłącznie na działce nr ..., gdy w rzeczywistości znajduje się również na działkach nr ... i ... obr. ... Zdaniem wnioskującego o stwierdzenie nieważności wskazana w decyzji podstawa ustalenia udziału we współwłasności nieruchomości oraz wysokość tego udziału pozostają w zasadniczej rozbieżności z rzeczywiście istniejącym stanem faktycznoprawnym działki nr ..., co powoduje zaistnienie wady prawnej, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego. Nadto zdaniem wnioskującego decyzja obarczona jest wadą trwałej niewykonalności określoną w art. 156 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż niewykonalność decyzji wyraża się w trwałym braku możliwości ustanawiania odrębnej własności lokali na nieruchomości objętej wyżej wymienioną decyzją.
Organ nadzoru w uzasadnieniu decyzji z dnia 7 lutego 2017 r. podniósł, że "badając sprawę z urzędu" stwierdził rażące naruszenie art. 33a ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2014 r. poz. 1889) w zakresie dotyczącym władania nieruchomością. Na poparcie swojego stanowiska wskazał na orzecznictwo sądowe dotyczące przesłanki "władania" w rozumieniu art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1169 ze zm.), które ma analogiczne zastosowanie w niniejszej sprawie. Zdaniem organu, władanie w rozumieniu tego przepisu to władanie, które dawało władającemu możliwość samodzielnego korzystania z nieruchomości zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki. Zatem władanie zależne, na podstawie umowy najmu z dnia 1 września 1993 r. nie było władaniem w rozumieniu art. 33a ustawy.