Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary /spr./ Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Protokolant: Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lipca 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 768/09 w sprawie ze skargi T. W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) czerwca 2008 r. nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 17 lipca 2009 r., sygn. akt IV SA/Wa 768/09, oddalił skargę T. W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) czerwca 2008 r., nr (...), utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia (...) marca 2008 r., nr (...), odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta J. z dnia (...) lutego 1996 r., nr (...), w przedmiocie wymeldowania T. W. z pobytu stałego w lokalu położonym przy ul. N. w J.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne rozstrzygnięcia:
Prezydent Miasta J., który prowadził postępowanie z wniosku A. W. - byłej żony T. W., orzekł ww. decyzją z (...) lutego 1996 r. o wymeldowaniu T. W. z pobytu stałego w spornym lokalu i decyzja ta, odebrana 10 lutego 1996 r. przez przedstawiciela reprezentującego T. W., wobec nie złożenia od niej odwołania do organu II instancji, stała się prawomocna z dniem 24 lutego 1996r.
W dniu 13 września 1996 r. T. W. odebrał kserokopię ww. decyzji w Wydziale Spraw Obywatelskich Urzędu Miasta J. i 18 września 1996 r. wniósł od niej odwołanie.
Wojewoda J. stwierdził niedopuszczalność odwołania z uwagi na wyczerpanie toku postępowania. Następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., po rozpoznaniu wniosku T. W. o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od ww. decyzji Prezydenta, postanowieniem z dnia (...) stycznia 2001 r. odmówiło przywrócenia terminu. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 25 listopada 2003 r., sygn. akt II SA/Wr 156/2001, oddalił skargę T. W. na ww. postanowienie SKO.
Wnioskiem z 8 listopada 2007 r. T. W. wystąpił o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Prezydenta Miasta z dnia (...) lutego 1996r. o wymeldowaniu. We wniosku stwierdził, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa, postępowanie toczyło się bez udziału strony z naruszeniem art. 15 ust. 2 ówczesnej ustawy o ewidencji ludności, nie został zachowany 6 miesięczny termin do wymeldowania, został wymeldowany w okresie zimowym i nie zapewniono mu lokalu zastępczego, postanowieniem z dnia (...).10.1996r. Wojewody J. stwierdzono niedopuszczalność odwołania od decyzji o wymeldowaniu wskazując, że postanowienie w tej mierze jest ostateczne, odpis postanowienia z dnia (...).10.1996r. przekazano Prezydentowi Miasta J., co uniemożliwiło skarżącemu dochodzenie jego praw.
Wojewoda Dolnośląski decyzją z (...) marca 2008 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia (...) lutego 1996r. gdyż, zdaniem tego organu, wywołała ona nieodwracalne skutki prawne w postaci zmiany właściciela lokalu. Ponadto organ ten wskazał w uzasadnieniu swojej decyzji, iż upłynęło już 10 lat od dnia doręczenia decyzji oraz że w niniejszej sprawie nie wystąpiły wady, które by uzasadniały uchylenie zaskarżonej decyzji.
Od powyższej decyzji T. W. odwołał się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, który podkreślił, że Prezydent Miasta prowadził sprawę w oparciu o stan prawny wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności dowodach osobistych (tj. Dz. U. z 1984 r. Nr 32, poz. 174 ze zm.) zgodnie z którym organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która utraciła uprawnienie wymienione w art. 9 ust. 2 (tj. do przebywania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie) i bez wymeldowania się opuściła miejsce pobytu stałego, albo osoby, która bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie przebywa w nim co najmniej przez okres 6 miesięcy, a nowego miejsca jej pobytu nie można ustalić. Podstawę wymeldowania zgodnie z ww. przepisem stanowi wystąpienie jednej z dwóch przesłanek w tym artykule określonych. Nie jest zasadny więc, zdaniem MSWiA, zarzut naruszenia ww. przepisu przez wymeldowanie T. W. przed upływem 3 miesięcy od opuszczenia lokalu. Prezydent Miasta wydał bowiem decyzję na podstawie pierwszej przesłanki z ww. przepisu.