Skarga kasacyjna na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody L. w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Nr [...] Rady Gminy W. z dnia [...] w sprawie ustalenia stawki procentowej opłaty planistycznej uchyla zaskarżony wyrok i
Tezy

" W razie braku planu miejscowego w przypadku, gdy wydawane są decyzje o warunkach zabudowy "odpowiednie stosowanie" przepisów art. 36 i 37 prowadzi do wyłączenia stosowania art. 36 ust 4 oraz art. 37 ust 6 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z uwagi na brak podstaw prawnych zarówno do uchwalania stawek procentowych opłaty od wzrostu wartości nieruchomości przez radę gminy w odrębnej uchwale, jak i do naliczania takiej opłaty (i związanego z tym ustalenia wysokości stawki) przez organ wykonawczy gminy.

"Rada gminy nie jest - wobec braku szczególnej podstawy prawnej - uprawniona, w sytuacji gdy brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, do ustalania wysokości stawek procentowych opłaty od wzrostu wartości nieruchomości w związku z wydaniem decyzji o warunkach zabudowy i nie jest także uprawniony do jej ustalania w konkretnych decyzjach - wójt, burmistrz, prazydent.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędzia NSA Jacek Hyla Protokolant Andżelika Borek po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 18 września 2007 r. sygn. akt III SA/Lu 344/07 w sprawie ze skargi Rady Gminy W. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Nr [...] Rady Gminy W. z dnia [...] w sprawie ustalenia stawki procentowej opłaty planistycznej uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/3

Wyrokiem z dnia 18 września 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił zaskarżone przez Radę Gminy W. rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody L. z dnia [...], nr [...] stwierdzające nieważność uchwały nr [...] Rady Gminy W. z dnia [...] w sprawie ustalenia stawki procentowej opłaty planistycznej. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

W rozstrzygnięciu nadzorczym stwierdzającym nieważność uchwały nr [...] Rady Gminy W. z dnia [...] Wojewoda L. wskazał, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 58 ust. 2 oraz art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), jeżeli decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (decyzja o warunkach zabudowy) wywołuje skutki, o których mowa w art. 36, to przepisy art. 36 i 37 stosuje się odpowiednio. Odpowiednie stosowanie nie jest tożsame ze stosowaniem ich wprost, zatem Rada Gminy przekroczyła swoje uprawnienia, przejmując kompetencje wójta. Zdaniem organu nadzoru brak było podstawy prawnej do podjęcia uchwały w sprawie stawek procentowych opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wynikającej z wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Na to rozstrzygniecie Rada Gminy W. wniosła skargę do sądu administracyjnego, zarzucając naruszenie przepisu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 36 i 37 w zw. z art. 58 ust. 2 i art. 63 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez błędną wykładnię i uznanie, ze Rada nie posiadała kompetencji do podjęcia przedmiotowej uchwały. W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylając zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze wskazał, że do wyłącznej kompetencji rady gminy należy określanie stawek procentowych "opłaty planistycznej", zaś kompetencją wójta jest ustalanie opłaty planistycznej w indywidualnych przypadkach, na podstawie stosownej uchwały rady gminy. W przypadku wzrostu wartości nieruchomości z powodu wydania decyzji o warunkach zabudowy, przepisy art. 36 i 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stosuje się odpowiednio, zatem wójt uprawniony jest do decyzyjnego ustalenia opłaty w indywidualnych przypadkach i jej pobrania. Przy podejmowaniu tej decyzji jest związany uchwałą rady gminy określającą stawki procentowe, nie można zatem przyjąć, że rada gminy nie posiada kompetencji do określenia stawek procentowych w wypadku wzrostu wartości nieruchomości przy braku planu miejscowego, zaś kompetencje te ma tylko wójt. Zdaniem Sądu I instancji, z art. 18 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, o ile ustawy nie stanowią inaczej, skoro żaden przepis ustawy, ani inny przepis rangi ustawowej nie przekazuje kompetencji do określania stawek procentowych opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wójtowi, to materia ta stanowi prerogatywę rady gminy. Dodatkowo kompetencje te potwierdza art. 18 ust.2 pkt 8 powołanej ustawy. Według Sądu I instancji, stanowisko organu nadzoru prowadziłoby do sytuacji, w której wójt stałby się organem quasi uchwałodawczym i wykonawczym, zaś kontrola rady gminy nad nim byłaby jedynie iluzoryczna. Zdaniem Sądu, uchwała Rady Gminy W. z dnia [...] została podjęta przez organ właściwy, a wysokość opłaty mieści się w granicach określonych w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Strona 1/3