Dnia 1 lutego 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia del. WSA Robert Sawuła /spr./ Protokolant asystent Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Łd 204/12 w sprawie ze skargi S.K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
II OSK 1874/12
U Z A S A D N I E N I E
Zaskarżonym wyrokiem z 20 kwietnia 2012 r. II SA/Łd 204/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Łodzi, po rozpoznaniu sprawy ze skargi S.K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych (dalej: "Kierownik Urzędu") z [...] stycznia 2012 r. nr [...], w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego, uchylił zaskarżoną decyzję i orzekł o zwrocie na rzecz skarżącej kosztów postępowania. Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach sprawy:
Decyzją z [...] października 2011 r. Kierownik Urzędu, po rozpoznaniu podania S.K. z [...] października 2011 r., odmówił zmiany własnej decyzji z [...] sierpnia 2010 r. oraz poprzedzającej ją decyzji z [...] czerwca 2010 r., które zapadły w przedmiocie odmowy przyznania stronie uprawnienia do świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ustawie z 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 z późn. zm. dalej zwana jako "ustawa o świadczeniu").
Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ zaznaczył, że ustawą z 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 72, poz. 380, dalej jako: "nowela do ustawy o świadczeniu") nadano nowe brzmienie art. 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu. Jednocześnie w art. 2 noweli do ustawy o świadczeniu postanowiono, że zmiana ostatecznych decyzji odmawiających prawa do świadczenia przysługującego na podstawie ustawy o świadczeniu w dotychczasowym brzmieniu następuje na wniosek strony. W ocenie Kierownika Urzędu wniosek strony nie zasługiwał na uwzględnienie. S.K. w październiku 1941 r. została wysiedlona z miejscowości Ligota i osiedliła się w Widawie, gdzie podjęła pracę zarobkową celem utrzymania rodziny. Przyczyną wysiedlenia było powstanie niemieckiego poligonu wojskowego. Wobec tego w ocenie organu opisanych zdarzeń nie można było uznać za represję w rozumieniu ustawy o świadczeniu.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy S.K. działająca przez córkę ( M.S. wniosła o zmianę decyzji i przyznanie uprawnienia do świadczenia pieniężnego, wyrażając przekonanie o słuszności żądania S.K.. Podkreśliła, że do pracy była przymusowo kierowana przez sołtysa i żandarma niemieckiego, otrzymując za nią symboliczne wynagrodzenie. Nie wykonywała jej z własnej woli. Zwróciła również uwagę na fakt deportowania w 1942 r. jej męża do obozu pracy w Niemczech, gdzie pozostawał do końca wojny. Zaznaczyła, że niemal wszyscy mieszkańcy Ligoty już otrzymali takie świadczenia, a znajdowali się w podobnej sytuacji. W ocenie strony jest przez organ traktowana gorzej. Do wniosku dołączono kopie decyzji wydanych przez Kierownika Urzędu wobec innych mieszkańców Ligoty bądź sąsiednich miejscowości, w których przyznano im świadczenie pieniężne z tytułu deportacji.