Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 2617/16 w sprawie ze skargi K. R. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 2 lutego 2017 r., sygn. IV SA/Wa 2617/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: Sąd I instancji), po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2017 r. sprawy ze skargi K. R. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z [...] czerwca 2016 r. znak [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy oddalił skargę.
W skardze kasacyjnej K. R. reprezentowana przez r. pr. B. P. zaskarżyła w całości wyrok Sądu I instancji.
Zaskarżonemu wyrokowi Sądu I instancji zarzucono:
1. Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a., naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 116 pkt 3 ustawy z 12 grudnia 2013 roku o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1650 ze zm., dalej: ustawa o cudzoziemcach) poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że samo objęcie udziałów w spółce kapitałowej traktować należy jako formę prowadzenia działalności gospodarczej w ślad za organem administracji, podczas gdy należało się odnieść do podstawy prawnej objęcia udziałów przez skarżącą jaką była umowa powiernictwa, tym samym niewłaściwie zastosowano przepis w sprawie;
2. Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.: art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 77, 80 oraz art. 107 § 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 23, dalej: k.p.a.) poprzez nierozpatrzenie sprawy pod kątem naruszenia powołanych powyżej przepisów k.p.a. przez co WSA w Warszawie bezzasadnie oddalił skargę;
W świetle powyższego wniesiono o:
1. Uchylenie zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości jako naruszającego prawo i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
2. Rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.
3. Zasądzenie "od strony przeciwnej na rzecz Skarżącego" zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, na podstawie art. 203 p.p.s.a., w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że istota sporu sprowadza się do interpretacji przepisu art. 116 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach, w myśl którego za prowadzącego działalność gospodarczą uważa się również udziałowca spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Istotą takiego sformułowania przepisu przez ustawodawcę było zweryfikowanie w toku postępowania administracyjnego czy cudzoziemiec zakładający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółkę jest w stanie tak prowadzić tę działalność, aby przynosiła dochody wystarczające na utrzymanie się cudzoziemca podczas tego pobytu. Z tym faktem związane są dodatkowe obowiązki natury formalnej, jak między innymi przedstawienie dokumentów finansowych spółki itp.
W skardze kasacyjnej wyjaśniono, że celowo w sprawie skarżąca nie odnosi się do faktu pozostawania członkiem zarządu spółki, jako że jako absolwentką studiów wyższych w Polsce i w tym zakresie traktowana jest jak obywatel polski. Według skarżącej kasacyjnie, Sąd w ślad za organami administracyjnymi błędnie interpretuje przepis art. 116 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach wywodząc, że samo objęcie udziałów w spółce kapitałowej traktować należy jako formę prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji Sąd niewłaściwie zastosował powyższy przepis nie odnosząc się do podstawy prawnej objęcia udziałów przez skarżącą jaką była umowa powiernictwa. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono obszernie charakter prawny umowy powierniczej. Zdaniem skarżącej kasacyjnie, kompletny brak odniesienia się zarówno do umowy o pracę jak i umowy powierniczej stanowi naruszenie przepisów art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 77, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nierozpatrzenie sprawy pod kątem naruszenia powołanych powyżej przepisów k.p.a. przez co WSA w Warszawie oddalił skargę. Skarżąca kasacyjnie uważa, że analiza akt sprawy, w tym umowy powierniczej jest kluczowa dla właściwej oceny prawnej sytuacji, w której znalazła się skarżąca. Nie czyniąc tego Sąd naruszył prawo i w konsekwencji wydał zaskarżone orzeczenie.