Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. WSA Teresa Zyglewska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2013 r. sygn. akt V SA/Wa 1314/12 w sprawie ze skargi K. T. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony I. oddala skargę kasacyjną; II. zasądza od K. T. na rzecz Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. T. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.
W dniu [...] września 2011 r. K. T. wystąpił do Wojewody Dolnośląskiego z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uzasadniając go faktem prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] Wojewoda Dolnośląski orzekł o odmowie udzielenia aplikującemu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, że wnioskodawca nie wykazał, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza przynosi korzyści gospodarce narodowej.
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Organ II instancji wyjaśnił, iż cudzoziemiec przebywał ostatnio na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony udzielonego na mocy decyzji Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...].01.2010r. nr [...] na podstawie art. 53 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach. Składając przedmiotowy wniosek K. T. powołał się na fakt prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od dnia [...].09.2009 r. działalności gospodarczej pod nazwą "[...]". W treści wniosku cudzoziemiec wskazał, iż był karany sądownie oraz, iż nie ciążą na nim żadne zobowiązania wynikające z orzeczeń sądowych, postanowień i decyzji administracyjnych. Ponadto cudzoziemiec podał, iż w ciągu ostatnich 5 lat nie odbywał żadnych podróży zagranicznych.
Zdaniem organu przeprowadzone postępowanie, zarówno przez organ I, jak i II instancji w przedmiotowej sprawie wykazało, iż działalność gospodarcza prowadzona przez K. T. w chwili obecnej nie pozwala na stwierdzenie, iż przynosi korzyści gospodarce narodowej.
Przedmiotem prowadzonej przez skarżącego działalności jest działalność fizjoterapeutyczna, paramedyczna oraz pomoc społeczna bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych. W ocenie organu nie jest to działalność, która przyczynia się do wzrostu inwestycji, transferu technologii oraz nie wprowadza korzystnych innowacji na terytorium Polski. Cudzoziemiec oraz jego pełnomocnik nie wykazali przeprowadzenia znaczących inwestycji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz na czym polega wkład K. T. w rozwój technologiczny kraju.
Organ II instancji podkreślił, iż istotną okolicznością w sprawie o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony jest wysokość dochodów osiąganych z prowadzonej przez cudzoziemca działalności gospodarczej. Podatek od dochodu osiąganego przez taki podmiot gospodarczy stanowi bowiem jedną z korzyści, jakie Państwo Polskie osiąga z tytułu zezwolenia osobom nie posiadającym polskiego obywatelstwa na uzyskiwanie dochodów w naszym kraju. Zasadne jest zatem promowanie rozwoju przedsiębiorstw przynoszących znaczące korzyści finansowe. Wysokie dochody, a przez to wysokie wpływy do budżetu Państwa z tytułu należności podatkowych mogą uzasadniać pozytywne rozpatrzenie sprawy w sytuacji, gdy brak jest innych okoliczności uzasadniających przyjęcie, że spełniona została przesłanka określona w art. 53 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach.