Sprawa ze skargi na decyzję Ł. Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Ł. w przedmiocie nakazu wstrzymania działalności
Sentencja

Dnia 15 marca 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia NSA Leszek Kamiński /spr./ sędzia del. WSA Dorota Dąbek Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Stowarzyszenia O. Z. w J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt II SA/Łd 1201/13 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia O. Z. w J. na decyzję Ł. Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Ł. z dnia 23 września 2013 r. nr ... w przedmiocie nakazu wstrzymania działalności oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6168 Weterynaria i ochrona zwierząt
Inne orzeczenia z hasłem:
Ochrona zwierząt
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Lekarz Weterynarii
Uzasadnienie strona 1/6

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Łd 1201/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Stowarzyszenia O. Z. w J., zw. dalej stowarzyszeniem, na decyzję Ł. Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Ł., zw. dalej Wojewódzkim Lekarzem Weterynarii lub WLW, z dnia 23 września 2013 r., nr ..., w przedmiocie nakazu wstrzymania działalności.

W motywach wyroku Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją z dnia 23 września 2013 r. Wojewódzki Lekarz Weterynarii na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz 267 ze zm.), zw. dalej k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania stowarzyszenia, utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Lekarza Weterynarii w S., zw. dalej Powiatowego Lekarza Weterynarii lub PWL, z dnia 4 lipca 2013 r. Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 213, poz. 1342 ze zm.), zw. dalej ustawą.

Sąd I instancji podkreślił, że przedmiotem postępowania jest wyłącznie ocena działalności H. dla Z. i P. D. schronisko dla zwierząt w W., prowadzonego przez L. S., zw. dalej właścicielem, pod kątem zgodności z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Poza zakresem kontroli sądowej pozostały zaś wszelkie zarzuty stowarzyszenia kierowane pod adresem H. dla Z. i P. D. z siedzibą w Ł. przy ul. K.

W rozpoznawanej sprawie S. O. Z. z siedzibą w J. wnioskiem z dnia 9 listopada 2011 r., uzupełnionym następnie w dniu 8 grudnia 2011 r. domagało się wydania przez PLW decyzji na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o wstrzymaniu działalności schroniska w W. do czasu spełnienia wymagań określonych w przepisach § 2 ust. 1 pkt 3, § 4 ust. 3, § 5, § 6, § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnych dla prowadzenia schronisk dla zwierząt (Dz.U. nr 158, poz. 1657), zw. dalej rozporządzeniem.

Sąd I instancji odnosząc się do pierwszego zarzutu dotyczącego naruszenia § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, podzielił stanowisko organów obu instancji o jego bezzasadności. W ocenie Sądu, przeprowadzone przez PLW postępowanie wyjaśniające, mające oparcie w bogatym materiale dowodowym, świadczy o tym, że w schronisku wyodrębnione są wszystkie wymienione w ww. przepisie pomieszczenia. Załączona do sprawy dokumentacja potwierdza spełnienie tego wymogu. Sąd wyjaśnił, że stowarzyszenie błędnie interpretuje zapisy powyższego unormowania wywodząc, że każde zwierzę powinno mieć zapewnione osobne legowisko i miskę. Zdaniem Sądu, żaden z przepisów obowiązującego prawa, w tym przede wszystkim rozporządzenia, nie wprowadza takiego wymogu. Podobnie jeśli chodzi o podnoszony w toku całego postępowania wymóg zapewnienia minimum 2,6 m2 przeciętnej łącznej powierzchni pomieszczeń i wybiegów przypadającej na jednego psa w skali całego schroniska.

Nadto, Sąd podkreślił, że z protokołów kontroli z dnia 29 lipca 2013 r. i 9 sierpnia 2013 r. wynika, że przeliczono powierzchnię boksów w stosunku do ilości przebywających w nich psów i ustalono, że w zależności od sektora i ilości psów przebywających w konkretnym boksie wielkości te kształtują się na poziomie od koło 1 m2 na 1 psa do 7,8 m2 na 1 psa. Jednocześnie stwierdzono, że właściciel zmienia sposób utrzymania zwierząt, radykalnie zmniejszając ilość zwierząt w największych i najbardziej kontrowersyjnych "dziesiątkach". Zwierzęta z tych boksów przenoszone są sukcesywnie do budowanych boksów "pojedynek". Trwają prace nad konstrukcją kolejnych boksów. Według oświadczenia właściciela tzw. "dziesiątki" miały zostać całkowicie wyeliminowane do końca 2013 r. Kontrole z dnia 29-31 lipca 2013 r. oraz 6-9 sierpnia 2013 r. potwierdziły całkowite wykonanie obowiązków nałożonych decyzją organu I instancji z dnia 14 maja 2013 r.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6168 Weterynaria i ochrona zwierząt
Inne orzeczenia z hasłem:
Ochrona zwierząt
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Lekarz Weterynarii