Skargi kasacyjne: Wojewody Małopolskiego oraz Prokuratora Okręgowego w Krakowie od wyroku WSA w Krakowie w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr LXXXI/1061/09 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruszcza"
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędzia NSA Krystyna Borkowska Sędzia NSA Jerzy Bujko /spr./ Protokolant asystent sędziego Konrad Młynkiewicz po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych: Wojewody Małopolskiego oraz Prokuratora Okręgowego w Krakowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 kwietnia 2010 r. sygn. akt II SA/Kr 143/10 w sprawie ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 23 września 2009 r. nr LXXXI/1061/09 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruszcza" oddala skargi kasacyjne.

Uzasadnienie strona 1/8

Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 23 września 2009 r., nr LXXXI/1061/09 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruszcza".

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Rada Miasta Krakowa podjęła w dniu 23 września 2009 r. przedmiotową uchwałę. Wojewoda Małopolski w dniu 22 grudnia 2009 r. zaskarżył tę uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w zakresie:

1) fragmentu części graficznej - rysunku planu w zakresie całości terenu oznaczonego symbolem ZC.2., położonego w południowo-zachodniej części obszaru objętego planem, zlokalizowanego od strony północnej i zachodniej przy granicy obszaru objętego planem, od strony wschodniej przy drodze KD/Z (ul. Jeziorko) i od strony południowej przy terenie rolniczym R, graniczącym z drogą KD/G (ul. Igołomska),

2) części graficznej planu miejscowego w zakresie wyznaczenia na rysunku planu stref sanitarnych wokół terenu cmentarza ZC.2. opisanego w pkt l, wyznaczonych w odległości odpowiednio 50 m i 150 m od granic tego cmentarza.

W uzasadnieniu skargi Wojewoda wskazał, że wpłynęła do niego interwencja M.K., zawierająca zastrzeżenia wobec planu. Interweniująca wskazała, że plan ten nie uwzględnia aktualnej sytuacji dotyczącej działki nr [...] obr. [...] N., której jest współwłaścicielem, a co do której zostało wydane ostateczne pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z garażem. Działka została objęta strefą sanitarną cmentarza o szerokości 50 m. W odniesieniu do tego obszaru na etapie sporządzania planu interweniująca złożyła uwagę w celu zmiany przeznaczenia działki nr [...] na cele budowlane, która nie została uwzględniona. Organ nadzoru uznał zasadność zarzutów podniesionych w ww. interwencji i tym samym uznał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego za naruszający obowiązujący porządek prawny w zakresie określonym w skardze.

Wojewoda stwierdził, że wyznaczanym w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego terenem szczególnym są tereny cmentarzy ze względu na sformułowane w przepisach prawa szczególne uwarunkowania, jakie powinny spełniać tereny przeznaczone pod cmentarze. W myśl art. 3 ustawy z 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz.U. z 2000 r. Nr 23, poz. 295 ze zm.) cmentarze zakłada się i rozszerza na terenach określonych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Cmentarze zgodnie z przepisami obowiązującego porządku prawnego winny być lokalizowane na ogrodzonym terenie, odpowiednim pod względem sanitarnym. W myśl postanowień rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz.U. Nr 52, poz. 315) teren pod cmentarz powinien być lokalizowany w sposób wykluczający możliwość wywierania szkodliwego wpływu cmentarza na otoczenie. Odległość cmentarza od zabudowań mieszkalnych, od zakładów produkujących artykuły żywności, zakładów żywienia zbiorowego bądź zakładów przechowujących artykuły żywności oraz studzien, źródeł i strumieni, służących do czerpania wody do picia i potrzeb gospodarczych, powinna wynosić co najmniej 150 m; odległość ta może być zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren w granicach od 50 m do 150 m odległości od cmentarza posiada sieć wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone (§ 3 ust. 1 rozporządzenia).

Strona 1/8