Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski /spr./ Protokolant starszy inspektor sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 28 marca 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 1323/16 w sprawie ze skargi Gminy M. na zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. z dnia (...) marca 2015 r. w przedmiocie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 (...) 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie; 2. zasądza od Gminy M. na rzecz Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. kwotę 510 (słownie: pięćset dziesięć) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 marca 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 1323/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy M. na zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. z dnia (...) marca 2015 r. w przedmiocie ustalenia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 (...), stwierdził nieważność zarządzenia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. z dnia (...) marca 2015 r. w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 (...).
W przedmiotowej sprawie kwestionowane zarządzenie wydane zostało przez Regionalnego dyrektora Ochrony Środowiska w O. w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Mazurska (...).
Podstawą wydania zaskarżonego zarządzenia jest art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r. poz. 627, z późn. zm.) zwana dalej w skrócie u.o.p. Zgodnie z tym przepisem regionalny dyrektor ochrony środowiska ustanawia w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia plan zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000, kierując się koniecznością utrzymania i przywracania do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych lub gatunków roślin i zwierząt, dla których wyznaczono obszar Natura 2000.
Sąd pierwszej instancji analizując niniejszą sprawę uznał za okoliczność bezsporną, że strona skarżąca wypełniła określony w przepisie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2015 r. poz. 525, z późn. zm.) wymóg formalny wzywając Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska do usunięcia naruszenia prawa zaskarżając w terminie określonym w przepisie art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. zarządzenie do sądu administracyjnego.
Sąd wskazał, że skarga oparta na przepisie art. 63 ust. 1 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie, nie jest skargą powszechną służącą każdemu, kto zarzuca wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawngo. Do wniesienia skargi nie legitymuje stan zagrożenia naruszeniem prawa, a nawet samo naruszenie prawa, bez wykazania związku tego naruszenia z sytuacją prawną samego skarżącego. Skarżący skarżąc powyższe zarządzenie zobowiązany jest do udowodnienia związku pomiędzy zaskarżonym aktem prawa miejscowego a indywidualną sytuacją prawną. Winien dowieść, że zaskarżone rozporządzenie naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną, pozbawiając go pewnych uprawnień lub umożliwiając ich realizację (por. wyrok NSA z dnia 17 maja 2012 r. sygn. akt I OSK 208/12).
Sąd pierwszej instancji za bezpodstawne uznał także wnioskowanie, aby Sąd przy dokonaniu kontroli legalności wydanego zarzadzenia w sprawie planu zadań ochronnych poddał Trybunałowi Konstytucyjnemu pod rozwagę kwestię zgodności z art. 2, art. 64 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 Konstytucji RP przepisów art. 27 ust. 3 pkt 1 i art. 33 u.o.p dotyczących procedury ustanowienia obszaru Natura 2000 (...).