Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jerzy Stelmasiak, Sędziowie sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.), sędzia del. WSA Anna Szymańska, , Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski, po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Gminy S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Gd 72/13 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w Bytowie na uchwałę Rady Gminy S. z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej dotyczącej jednorazowej opłaty za wzrost wartości nieruchomości w związku z wydanymi decyzjami o ustaleniu warunków zabudowy i o lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 10 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Gd 72/13 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w Bytowie na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej dotyczącej jednorazowej opłaty za wzrost wartości nieruchomości w związku z wydanymi decyzjami o ustaleniu warunków zabudowy i o lokalizacji inwestycji celu publicznego stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.
Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:
Uchwałą Nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. Rada Gminy [...] w ustaliła 25% stawkę służącą naliczeniu jednorazowej opłaty pobieranej w związku ze zbyciem nieruchomości, której wartość wzrosła w wyniku ustalenia sposobu zagospodarowania nieruchomości w drodze decyzji o warunkach zabudowy i lokalizacji inwestycji celu publicznego. W uchwale wskazano, że została ona podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U nr 142 poz. 1591 ze zm.) oraz art. 58 ust. 2, art. 63 ust. 3 i art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( (Dz. Nr 80 poz. 717 ze zm.).
Prokurator Rejonowy w Bytowie wniósł skargę na powyższą uchwałę. Zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz art. 58 ust. 2, art. 63 ust. 3 w zw. z art. 36 ust. 4 i art. 37 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały. W uzasadnieniu skargi wskazano, że zaskarżona uchwała ustaliła stawkę opłaty w wysokości 25% w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym wydaniem decyzji o warunkach zabudowy. Rada podjęła przedmiotową uchwałę bez podstawy prawnej, albowiem ani art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym, ani przepisy ustawy o zagospodarowaniu i planowaniu przestrzennym nie dają podstawy do pobierania opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości związanej z ustaleniem warunków zabudowy lub warunków lokalizacji inwestycji celu publicznego, ani do ustalania stawki takiej opłaty. Przepis art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym daje jedynie podstawę do ustalenia opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w następstwie uchwalenia bądź zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stawkę tej opłaty określa rada gminy w uchwale o planie. Skarżący powołał się w powyższym zakresie na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2008 r. sygn. II OSK 1887/07, w którym wyrażono takie samo stanowisko.
W odpowiedzi na skargę Rada Gminy [...] wniosła o jej oddalenie stojąc na stanowisku, że zaskarżonej uchwale nie można zarzucić istotnego naruszenia prawa, z uwagi na możliwość odpowiedniego stosowania regulacji art. 36 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do sytuacji wzrostu wartości nieruchomości w związku z ustaleniem w decyzji warunków zabudowy lub warunków lokalizacji inwestycji celu publicznego. Rada Gminy stwierdziła, że skoro istnieje możliwość pobrania opłaty planistycznej przy braku planu zagospodarowania, to radzie gminy przysługuje kompetencja do ustalenia stawki opłaty planistycznej. Nadto wskazała, że Wojewoda w ramach sprawowania nadzoru nad samorządem gminnym nie wniósł żadnych zastrzeżeń do zaskarżonej uchwały, co dodatkowo potwierdza słuszność przyjętego w niej rozwiązania.