Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 23 listopada 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 1290/17 w sprawie ze skargi R. M. na postanowienie Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania egzekucyjnego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 23 listopada 2017 r po rozpoznaniu skargi R. M. na postanowienie Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...], znak: [...] w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania egzekucyjnego skargę oddalił.
Sąd wskazał, że brak jest przesłanek do zawieszenia postępowania egzekucyjnego wymienionych w art. 56 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( tekst jedn. z 2016 r , poz. 599 z późn. zm., zwaną dalej "u.p.e.a.") albowiem przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie przewidują zawieszenia postępowania egzekucyjnego na wniosek zobowiązanej. Sąd podkreślił, że argumenty skargi i wcześniejszego zażalenia zmierzają w rzeczywistości do zakwestionowania zasadności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W postępowaniu egzekucyjnym organ nie bada zasadności obowiązku objętego ostateczną decyzją podlegającą wykonaniu, wobec tego argumenty zmierzające do podważenia zasadności tego obowiązku w postępowaniu egzekucyjnym, jako za daleko idące - nie podlegają badaniu w tym postępowaniu.
Uruchomienie przez zobowiązaną nadzwyczajnych środków wzruszenia decyzji, na podstawie której wystawiono tytuł wykonawczy nie stanowi podstawy do zawieszenia postępowania egzekucyjnego. W ocenie Sądu zaskarżone postanowienie zostało szczegółowo i wystarczająco uzasadnione zgodnie z art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 zwanej dalej "k.p.a.").
W skardze kasacyjnej R. M. zaskarżyła wyrok w całości , zarzuciła naruszenia przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; zwanej dalej "p.p.s.a."), to jest:
- art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2188; zwanej dalej "p.u.s.a.") i art. 151 p.p.s.a. poprzez nienależytą kontrolę zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia i oddalenia skargi pomimo naruszenia przez organ odwoławczy art. 103 § 3 k.p.a. i art. 11 k.p.a. w zw. z art. 56 § 1 i art. 7 § 3 u.p.e.a. poprzez niewyjaśnienie zasadności przesłanek, którymi organ II instancji kierował się przy załatwieniu sprawy w odniesieniu do negatywnej oceny okoliczności podawanych przez skarżącą we wniosku o zawieszenie postępowania egzekucyjnego;
- art. 127 § 1 i § 2 k.p.a., art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez nienależytą kontrolę instancyjną zaskarżonego postanowienia i nierozpoznanie wszystkich zarzutów zażalenia z dnia 20 lutego 2017 r.;