Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Bujko (spr.) Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant: starszy asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 listopada 2011 r. sygn. akt IV SA/Po 483/11 w sprawie ze skargi A.S. na postanowienie Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 17 listopada 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A.S. na postanowienie Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] marca 2011 r., nr [...], w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki trzech pawilonów nietrwale połączonych z gruntem.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia [...] stycznia 2011 r. Prezydent Miasta Poznania, na podstawie art. 119 i 121 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), nałożył na A.S. grzywnę w celu przymuszenia do wykonania obowiązku w kwocie 5000 zł, wzywając do jej wpłacenia w zakreślonym 30-dniowym terminie oraz wzywając do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym. Organ I instancji wskazał, że skarżący dnia 28 listopada 2008 r. zgłosił zamiar wykonania robót budowlanych polegających na ustawieniu na działce nr ew. 1 położonej w Poznaniu przy ul. D. trzech pawilonów nietrwale połączonych z gruntem na okres 120 dni. Termin rozbiórki przedmiotowych pawilonów minął zatem dnia 27 kwietnia 2009 r., o czym poinformowano skarżącego pismem z dnia 11 grudnia 2008 r. Po upływie 120 dni od dnia rozpoczęcia budowy określonego w zgłoszeniu nie ma prawnej możliwości dalszego legalnego istnienia tymczasowych obiektów budowlanych, a obowiązek ich rozbiórki wynika bezpośrednio z przepisów prawa.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł A.S. podnosząc, że wskazując dnia 28 listopada 2008 r. na zamiar wykonania czynności budowlanych na należącej doń działce równolegle złożył wniosek o ustalenie warunków zabudowy, który po prawie dwu latach rozpatrzono negatywnie. Na początku listopada 2010 r. złożył on ponowny wniosek o ustalenie warunków zabudowy, który jest w trakcie rozpatrywania. Dnia 22 października 2009 r. złożył także wniosek do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o wstrzymanie rozbiórki budynku do czasu uzyskania decyzji o warunkach zabudowy. Zobowiązany stwierdził, że nie stać go na rozbiórkę tymczasowego obiektu o charakterze usługowym, a następnie wzniesienie nowego, gdyż budynek usługowy czy biurowy winien przynosić zyski dla jego rodziny.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewoda Wielkopolski, na podstawie art. 138 § 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy podzielił zasadność nałożenia na skarżącego grzywny w celu przymuszenia. Stwierdził, że zamiar wykonania robót budowlanych zgłoszony dnia 28 października 2008 r. skutkował legalnym użytkowaniem trzech pawilonów nietrwale związanych z gruntem do dnia 27 kwietnia 2009 r. O terminie rozbiórki skarżący został poinformowany. Organ I instancji prawidłowo doręczył skarżącemu dnia 19 października 2010 r. upomnienie, a następnie dnia [...] stycznia 2011 r. wystawił tytuł wykonawczy, zobowiązujący do rozbiórki obiektu budowlanego. Z uwagi na niewykonanie tego obowiązku zasadne było wszczęcie przez organ I instancji postępowania egzekucyjnego i wydanie postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia.