Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędzia NSA Jerzy Bujko /spr./ Sędzia del. NSA Zofia Flasińska Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 335/09 w sprawie ze skargi A.K. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21 maja 2009 r. oddalił skargę A.K. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2007 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Podkarpackiego z [...] listopada 2005 r. ustalającej lokalizację drogi krajowej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujący stan faktyczny:
Decyzją z dnia [...] marca 2007 r. Minister Budownictwa, po rozpatrzeniu wniosku A.K. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] listopada 2005 r. ustalającej lokalizację drogi krajowej dla inwestycji pod nazwą rozbudowa drogi krajowej Nr 4 (E-40) Jędrzychowie - Korczowa, odcinek Łańcut - Głuchów, utrzymanej w mocy decyzją Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] maja 2006 r., znak: [...].
Od powyższej decyzji wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy do Ministra Budownictwa złożył A.K.
Minister Budownictwa po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] marca 2007 r.
W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, że zarzut skarżącego zawarty we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, iż wniosek o stwierdzenie nieważności może dotyczyć decyzji Wojewody Podkarpackiego, z uwagi na to, że decyzją tą zakończone zostało postępowanie administracyjne dotyczące skarżącego, nie zasługuje na uwzględnienie. Fakt, że A.K., nie złożył odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej nie oznacza, że decyzja organu odwoławczego nie dotyczy również jego. Decyzja II instancji z dnia [...] maja 2006 r. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji i pozostawienie jej w obrocie prawnym, w warunkach stwierdzenia nieważności tylko decyzji pierwszoinstancyjnej, prowadziłoby do niewykonalności orzeczenia nadzorczego. Jednocześnie Minister podkreślił, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącego naruszenia art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. W ocenie organu z art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych wynika, iż usytuowanie obiektu budowlanego przy drodze, w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 (6 m), może nastąpić w szczególnie uzasadnionych przypadkach, wyłącznie za zgodą właściwego zarządcy drogi, wydaną przed uzyskaniem przez inwestora obiektu pozwolenia na budowę lub zgłoszenie budowy albo wykonywania robót budowlanych. Z treści tego przepisu nie wynika, że daje on wyłączne uprawnienie inwestorowi, a nie zarządcy, tylko wynika z niego, między innymi, że art. 43 ww. ustawy określa minimalną odległość od krawędzi jezdni, w jakiej powinny być sytuowane obiekty budowlane przy drogach.
Na powyższą decyzję Ministra Budownictwa A.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
W ocenie skarżącego, w art. 43 ustawy o drogach publicznych ustawodawca precyzyjnie określił, w jakiej odległości od dróg gminnych powinny być położone budynki mieszkalne. Na terenie miast i wsi obiekty budowlane przy drogach ogólnodostępnych powinny być usytuowane w odległości co najmniej 6 metrów od zewnętrznej krawędzi jezdni. Ta minimalna odległość nie została zachowana przy opracowywaniu projektu rozbudowy drogi wzdłuż działki skarżącego, na której znajduje się budynek zamieszkiwany przez skarżącego.