W skardze kasacyjnej Gmina zarzuciła naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 12, art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 1 § 1 i 2, art. 133, art. 141 § 4 oraz art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 poz. 270) oraz art. 184 Konstytucji. Wnosząca skargę kasacyjną podniosła, że Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że ustalona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stawka procentowa służąca do naliczania opłaty planistycznej nie może wynosić 0%. Prawidłowa wykładnia art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prowadzi do przyjęcia, że dopuszczalna jest również stawka 0%. Sąd nie był uprawniony do dokonywania oceny okoliczności wpływających na wartość gruntów objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, albowiem sądy administracyjne upoważnione są wyłącznie do oceny zgodności z prawem aktów prawa miejscowego, a nie do badania zasadności i celowości podejmowanych przez nie działań. To organ gminy jest uprawniony do oceny, czy w danych okolicznościach faktycznych istnieją podstawy do ustalenia, iż wzrost wartości nastąpi bądź też nie. Ocena taka powinna być dokonana z zastosowaniem kryteriów celowości nałożenia opłaty, które to kryterium nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Sąd błędnie ustalił, iż na skutek wydania planu miejscowego niektóre nieruchomości objęte zasięgiem planu zyskały na wartości, podczas gdy wniosku takiego nie można wyprowadzić na podstawie materiału zgromadzonego w aktach sprawy. Ustalenie stawiki opłaty na poziomie 0% w sytuacji braku podstaw do naliczania jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości jest w istocie bezprzedmiotowe i skutkuje co najwyżej stwierdzeniem nieważności takiego postanowienia, nie ma jednak wpływu na legalność całej uchwały. Obowiązek zamieszczenia w planie miejscowym stawki procentowej, o jakiej mowa w art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest bezwzględny i jego wykonanie uzależnione jest od warunków faktycznych panujących na danym obszarze objętym planem. Skoro stawkę procentową określa się tylko w celu pobrania opłaty planistycznej, to ustalenie, iż wartość danej nieruchomości nie wzrośnie w związku z uchwaleniem planu miejscowego, daje podstawę do zaniechania określenia stawki procentowej dla takiego terenu.
Przytaczając takie podstawy kasacyjne skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a., rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej oznacza, że Sąd może odnieść się do tych zarzutów, które przytoczone są w podstawach kasacyjnych jako zarzuty naruszenia wskazanych przepisów prawnych. Podstawy kasacyjne przytoczone w skardze kasacyjnej nie są zasadne, a wobec tego skarga ta podlega oddaleniu.