Sprawa ze skargi kasacyjnej P. K. od wyroku WSA w Olsztynie w sprawie ze skargi P. K. na rozporządzenie Wojewody Warmińsko-Mazurskiego nr 9 w przedmiocie Mazurskiego Parku Krajobrazowego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Leszek Kamiński Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant starszy inspektor sądowy Wioletta Lasota po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 4 marca 2014 r. sygn. akt II SA/Ol 800/13 w sprawie ze skargi P. K. na rozporządzenie Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 26 stycznia 2006 r. nr 9 w przedmiocie Mazurskiego Parku Krajobrazowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od P. K. na rzecz Województwa Warmińsko-Mazurskiego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 marca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę P. K. na rozporządzenie Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 26 stycznia 2006 r. w sprawie Mazurskiego Parku Krajobrazowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

W dniu 23 sierpnia 2013 r. P. K., wniósł skargę na rozporządzenie Wojewody Warmińsko-Mazurskiego nr 9 z dnia 26 stycznia 2006r. w sprawie Mazurskiego Parku Krajobrazowego (Dz. Urz. Woj. Warm- Maz Nr 20, poz. 506), domagając się stwierdzenia nieważności § 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia, stanowiącego o zakazie budowania na terenie Parku nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej. Skarżący zarzucił, że unormowanie to narusza art. 59 ust. 1 i art. 65 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane poprzez wykluczenie prawa zabudowy, a także art. 140 K.c., art. 2, art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 2 i art. 64 ust. 1-3 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie przysługującego mu prawa własności, prawa zabudowy oraz wyłączenie i ograniczenie prawa do rozporządzenia i korzystania z własnej nieruchomości. Skarżący wskazał, że jest właścicielem działki nr [...], obręb K., gm. Ś., której dotyczy wskazany zakaz. Działkę tę nabył [...] czerwca 2011 r. od P. L., któremu najpierw decyzją z dnia [...] lipca 2005 r. Wójt Gminy Ś. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku rekreacji indywidualnej, a następnie decyzją z dnia [...] października 2009 r. Starosta Szczycieński zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku letniskowego. Decyzją z dnia [...] sierpnia 2011r. Starosta Szczycieński przeniósł prawo z decyzji o pozwoleniu na budowę na P. K., który zrealizował inwestycję i w dniu 12 listopada 2012r. zgłosił Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w Szczytnie zakończenie budowy, a organ ten nie wniósł sprzeciwu co do użytkowania obiektu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, oddalając skargę, stwierdził, że art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody w dacie wydania przedmiotowego rozporządzenia stanowił, że utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań administracji publicznej w województwie (Dz. U Nr 92, poz. 753 ze zm.) do czasu wejścia w życie aktów prawa miejscowego wydanych na podstawie upoważnień zmienianych tą ustawą zachowują moc dotychczasowe akty prawa miejscowego. Ponieważ Sejmik Województwa Warmińsko-Mazurskiego nie wydał nowego rozporządzenia w sprawie Mazurskiego Parku Krajobrazowego, powołane rozporządzenie nadal obowiązuje, realizując delegację ustawową z art. 16 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody. Zakres spraw przekazanych wojewodzie do uregulowania w rozporządzeniu w sprawie parku krajobrazowego oraz wytyczne dotyczące treści tego aktu prawa miejscowego wyznaczał art. 16 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody. Przepis ten zezwolił wojewodzie, a obecnie zezwala sejmikowi województwa, na wprowadzenie zakazów właściwych dla danego parku krajobrazowego lub jego części, wybranych spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, wynikających z potrzeb jego ochrony. W art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie przyrody ustawodawca wprost przewidział możliwość wprowadzenia w parku krajobrazowym zakazu budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej. Wojewoda zatem nie działał w sposób samoistny, ponieważ zawarty w § 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia zakaz ma podstawę w normie ustawowej. Organ udokumentował, że wprowadzony zakaz był potrzebny ze względu na występujące na terenie Mazurskiego Parku Krajobrazowego cenne skupiska wód pojeziernych i konieczność ochrony występujących tam ekosystemów. Zakaz zabudowy w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej - został wprowadzony erga omnes i niewątpliwie służy realizacji zasady zrównoważonego rozwoju, która nakazuje uwzględniać prawa i potrzeby przyszłych pokoleń do środowiska naturalnego. Okoliczność, że dla nieruchomości, która obecnie jest własnością skarżącego wydana została decyzja o warunkach zabudowy w 2005 r., a więc zanim zaczął obowiązywać omawiany zakaz nie ma znaczenia dla legalności zaskarżonego rozporządzenia. Ponadto sama decyzja o warunkach zabudowy nie ustala prawa do zabudowy nieruchomości, które uzależnione jest również od zgodności z innymi powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. W rozpatrywanym przypadku nie ma znaczenia, że wydana decyzja o warunkach zabudowy stała się ostateczna i obowiązuje. Decyzja administracyjna jest aktem stosowania prawa i może wiązać w odrębnym postępowaniu tylko w zakresie na jaki pozwalają przepisy regulujące dane zagadnienie.

Strona 1/4