Skargę na powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnieśli skarżący, zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynika sprawy, tj. art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez przyjęcie, że nie ma podstaw do stwierdzenia nieważności kwestionowanych w trybie nieważnościowym decyzji, podczas, gdy obie decyzje wydane zostały bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. W konsekwencji powyższego pełnomocnik skarżących wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] czerwca 2012 r. Nr [...] oraz utrzymanej nią w mocy decyzji tego organu z dnia [...] maja 2012 r. Nr [...]. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżących podniósł, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., bowiem zarówno Wojewoda Wielkopolski jak i Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi błędnie dokonali interpretacji określenia "zabudowania dworskie". Pełnomocnik stron przytaczając dorobek literatury przedmiotu oraz orzecznictwa sądowego dotyczący przesłanki "rażącego naruszenia prawa" wskazał, że pojęcie "prawa" w zwrocie "rażące naruszenie prawa" powinno być rozumiane szeroko, obejmując swoim zakresem przepisy prawa materialnego i procesowego. W ocenie pełnomocnika skarżących, kategoryczne przyjęcie przez orzekające organy wybranej przez siebie interpretacji pojęcia "zabudowania dworskie", jako jedynej prawidłowej, stanowiło rażące naruszenie prawa. Ani bowiem Wojewoda Wielkopolski, ani Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, nie byli uprawnieni do dokonywania wiążącej wykładni tak niejasnego i nieostrego pojęcia, jak "zabudowania dworskie".
Minister Rolnictwa i rozwoju Wsi - w odpowiedzi na skargę - wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Sąd wskazał, że postępowanie administracyjne zakończone zaskarżoną decyzją toczyło się w trybie nieważnościowym, będącym nadzwyczajnym, samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest ustalenie, czy decyzja podlegająca kontroli dotknięta jest jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Skarżący zarówno we wniosku inicjującym postępowanie o stwierdzenie nieważności kwestionowanych decyzji jak i w samej skardze, jako podstawę do wyeliminowania przedmiotowych decyzji z obrotu prawnego uczynili przesłankę wydania ich z rażącym naruszeniem prawa, polegającym na tym, że w kwestionowanych decyzjach dokonano wadliwej wykładni pojęcia "zabudowania dworskie". Sąd podziela powszechnie przyjęte w orzecznictwie sądowym stanowisko, iż o rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie dwie przesłanki: oczywistość naruszenia prawa oraz charakter przepisu, który został naruszony. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który stosowany jest w swej literalnej treści, w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, którego stosowanie nie wymaga innej - poza literalną - wykładni prawa. Wadliwość polegająca na błędnej wykładni prawa nie może być kwalifikowana jako rażące naruszenie prawa. Nie można zatem mówić o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 Kpa, gdy istnieje możliwość różnej interpretacji przepisów prawa. Dodatkowo sąd zauważył, że kwestionowana przez skarżących decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] sierpnia 2004 r. w zakresie pkt 1 nie została zaskarżona do sądu administracyjnego. Stała się zatem prawomocna jeszcze przed wydaniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyroku z dnia 22 stycznia 2009 r., w którym zaprezentowano odmienną wykładnię przywołanego zwrotu "zabudowania dworskie".