Skarga kasacyjna na decyzję SKO w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej operatora sieci komórkowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Siegień Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędzia del. WSA Jan Szuma (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] S.A. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 listopada 2020 r., sygn. akt II SA/Wr 333/20 w sprawie ze skargi R. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 29 kwietnia 2020 r., nr SKO 4111/11/2020 w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej operatora sieci komórkowej 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od R. W. na rzecz [...] S.A. z siedzibą w [...] kwotę 627 (sześćset dwadzieścia siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/14

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2020 r., II SA/Wr 333/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi R.W., uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. (zwanego dalej "Kolegium") z dnia 29 kwietnia 2020 r., [...], którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta Wałbrzycha (zwanego dalej "Prezydentem") z dnia 26 lutego 2020 r., [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla budowy stacji bazowej operatora sieci telefonii komórkowej X. S.A. na działce [...] obręb [...] K. w W..

W powyższym wyroku Sąd, przedstawiwszy okoliczności sprawy, jej przebieg oraz uwarunkowania prawne wskazał, że w myśl art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (na datę zaskarżonej decyzji tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 293, dalej "u.p.z.p.") właściwy organ w postępowaniu w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonuje analizy: 1) warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych; 2) stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Analiza taka następuje na podstawie charakterystyki przedsięwzięcia przedstawionej we wniosku lokalizacyjnym i załączonych do niego dokumentów.

Sąd pierwszej instancji wywodził dalej, że z powyższych przepisów wynika między innymi obowiązek uwzględniania wymogów dotyczących ochrony środowiska, w tym art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (na datę decyzji Dz. U. z 2018 r., poz. 2081 z późn. zm., dalej "u.u.i.ś."). Przepis ten stanowi, że wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Odnosząc się do kwestii ewentualnego zaliczenia przedsięwzięcia do kategorii przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wymagających wstępnego uzyskania przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że z uwagi na datę wszczęcia postępowania o lokalizację inwestycji celu publicznego zastosowanie powinno znaleźć rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 71, dalej "r.RM.2010"). Wynika to z przepisu intertemporalnego (§ 4) zawartego w zastępującym je rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. poz. 1839 z późn. zm., "dalej "r.RM.2019").

Dalej Sąd wywodził - przeciwnie do stanowiska wyrażonego przez organy w decyzjach - że w przypadku stacji bazowej telefonii komórkowej kwalifikacji przedsięwzięcia (pod kątem uznania go za mogące znacząco oddziaływać na środowisko) dokonuje się przez określenie parametrów zarówno poszczególnych urządzeń (anten), jak i całego przedsięwzięcia. Oznacza to, że kwalifikacja inwestycji obejmującej grupy anten o różnej mocy wymaga uwzględnienia kumulacji pól elektromagnetycznych i odniesienia ich wartości do treści § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 r.RM.2010. Zdaniem Sądu kumulację należy zbadać przy uwzględnieniu maksymalnego możliwego emitowania pola elektromagnetycznego z urządzenia i maksymalnego możliwego pochylenia osi wiązki promieniowania. Sąd dodał wreszcie, że w odniesieniu do stacji bazowych telefonii komórkowej znajduje zastosowanie § 3 ust. 2 pkt 3 r.RM.2010. Stanowi on, że do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w § 3 ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących to przedsięwzięcie z parametrami realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w § 3 ust. 1.

Strona 1/14