Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Mzyk /spr./, Sędziowie NSA Jerzy Bujko, Henryk Ożóg, Protokolant Marcin Sikorski, po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Fundacji A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 344/05 w sprawie ze skargi Fundacji A. w W. na uchwałę Rady Miejskiej w Legionowie z dnia 28 kwietnia 2003 r. Nr VII/67/2003 w przedmiocie zasad wyłapywania bezdomnych zwierząt z terenu gminy Legionowo oraz rozstrzygania o dalszym postępowaniu oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 28 września 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 344/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Fundacji "A." na uchwałę Rady Miejskiej w Legionowie z dnia 28 kwietnia 2003 r., w przedmiocie zasad wyłapywania bezdomnych zwierząt z terenu gminy oraz rozstrzygania o dalszym postępowaniu.
W uzasadnieniu wyroku Sąd Wojewódzki przytoczył, że Fundacja nie wykazała aby przedmiot uchwały dotyczył bezpośrednio praw i obowiązków Fundacji (jako osoby prawnej), chronionych przepisami prawa materialnego. W szczególności nie wykazano aby uchwała dotyczyła bezpośrednio praw majątkowych Skarżącej, np. w zakresie uniemożliwienia zapewnienia ochrony dla bezdomnych zwierząt w formie prowadzenia schroniska w myśl art. 11 ust. 4 ustawy o ochronie zwierząt, który nota bene dotyczy wyłącznie organizacji społecznych. Szczególnego uprawnienia do zaskarżenia uchwały, dla Fundacji, nawet gdy jej statutowym celem jest ochrona zwierząt, nie można wywieść także z treści art. 11 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, który przewiduje opiniowanie uchwał przez organizację społeczną. Nawet gdyby przyjąć, iż skarżąca Fundacja może być traktowana jako organizacja społeczna, nie można byłoby uznać, że ma ona z tego tytułu uprawnienie do zaskarżenia kwestionowanej uchwały. Zdaniem Sądu wynika to z faktu, iż wskazany art. 11 ust. 3 nie może stanowić podstawy do wywodzenia interesu prawnego, niezbędnego, jako przesłanka zaskarżenia uchwały ani przez organizację, której opinii zasięgnięto (zważywszy zwłaszcza na niewiążący charakter opinii) ani przez inne organizacje - które w opiniowaniu nie uczestniczyły - z uwagi na brak wskazania reguł wyboru organizacji właściwej do zaopiniowania projektu uchwały.
Sąd Wojewódzki stwierdził ponadto, że podstawy wywodzenia interesu prawnego nie może stanowić dla Fundacji także art. 1 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, wskazujący zasadę prowadzenia przez organy administracji działań na rzecz ochrony zwierząt we współdziałaniu m.in. z właściwymi krajowymi instytucjami i organizacjami. Z przepisu tego nie można domniemywać szczególnych uprawnień procesowych, w zakresie możliwości zaskarżenia aktu prawa miejscowego, dla organizacji lub instytucji, jako odrębnej od wynikających z interesu prawnego podstawy do zaskarżenia uchwały. Należy bowiem uwzględnić, iż uprawnienia procesowe do udziału w postępowaniach sądowych czy administracyjnych, które nie dotyczą bezpośrednio interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu, w polskim systemie prawnym muszą być wyrażone w sposób wyraźny. Przykładowo, możliwość udziału organizacji społecznej w postępowaniu administracyjnym, które nie dotyczy interesu prawnego tej organizacji wynika z art. 31 K.p.a. Odzwierciedleniem szczególnych uprawnień procesowych w postępowaniu administracyjnym jest możliwość wniesienia skargi przez organizacje społeczne w sprawach związanych z postępowaniami administracyjnymi, w których występowały one na prawach strony. Wynika ona z jednoznacznego brzmienia art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Natomiast, w rozpatrywanym przypadku, nawet gdyby przyjąć, iż skarżąca Fundacja jest organizacją społeczną, przedmiotem zaskarżenia nie jest akt administracyjny lecz akt normatywny. Nie mogą więc znaleźć zastosowania przepisy K.p.a. oraz wskazane regulacje ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zestawienie obu stanów formalnych potwierdza przez wnioskowanie a contrario brak możliwości zaskarżenia przez organizację społeczną uchwały, stanowiącej akt prawa miejscowego, która nie dotyczy bezpośrednio interesu prawnego lub obowiązków organizacji, lecz dotyczy wyłącznie problematyki pozostającej w zakresie statutowych działań organizacji.