Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy Liszki w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Liszki
Uzasadnienie strona 3/11

Sąd zauważył ponadto, iż § 4 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (D.U. 2003 Nr 164, poz. 1587) stanowi, iż ustalenia stawek procentowych powinny dotyczyć wszystkich terenów objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przy czym ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów lub grup terenów. W zaskarżonym planie miejscowym, Rada Gminy Liszki zróżnicowała stawki opłaty planistycznej ze względu na formę zbycia nieruchomości, co nie znajduje oparcia w przepisach prawa dopuszczających różnicowanie stawki jedynie w stosunku do poszczególnych terenów lub grup terenów. Sąd podkreślił, że ponadto w przypadku form zbycia innych niż sprzedaż sprzecznie z art. 36 ust. 4 ustawy określono stawkę na poziomie 0%, uniemożliwiając w ten sposób organowi wykonawczemu gminy pobranie opłaty planistycznej.

Sąd podkreślił, że skoro stawka procentowa, o której wspomina art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi podstawę do ustalenia opłaty planistycznej zgodnie z art. 36 ust. 4 powołanej ustawy, to wykluczone jest ustalenie stawki 0 %, nawet dla niektórych tylko obszarów. Organ nie może bowiem z góry przesądzić, iż wartość nieruchomości dla wskazanych obszarów nie wzrośnie. Jako obligatoryjny element planu stawka procentowa musi zostać ustalona w sposób umożliwiający naliczenie opłaty planistycznej, co z kolei wyklucza stawkę w wysokości 0% dla jakiegokolwiek obszaru. Z podanych wyżej przyczyn Sąd I instancji nie podzielił stanowiska wyrażonego w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 listopada 2007 r. (II SA/Gl 378/07, Lex nr 381629), w którym wskazano, iż obowiązek zawarcia w planie stawki procentowej jest określeniem obligatoryjnym, jednakże "obligatoryjność" ta jest uzależniona od warunków faktycznych panujących w terenie. W konsekwencji uznano, że jeśli stawka 0% odnosi się do terenu, na którym plan nie przewiduje wzrostu wartości nieruchomości, to brak jest podstaw do uznania, iż taki zapis uchwały jest sprzeczny z prawem. Sąd I instancji wskazał, że przedstawiony pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach jest odosobniony w orzecznictwie i nie zyskał aprobaty w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd I instancji podkreślił dodatkowo, że do kompetencji rady gminy nie należy ocena, czy ustalenia planu spowodują wzrost wartości nieruchomości. Kwestia wzrostu wartości nieruchomości jest badana w odrębnym postępowaniu administracyjnym kończącym się wydaniem decyzji administracyjnej przy zastosowaniu odpowiedniej procedury (metod i podejść uwzględnianych przez rzeczoznawcę majątkowego) dotyczącej ustalenia opłaty planistycznej (art. 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Strona 3/11