Należy natomiast w pełni podzielić stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, że brak było podstaw do ustalenia stawki 0 % dla terenów wskazanych w § 92 ust. 1 pkt 2 uchwały, jeżeli zbycie nieruchomości położonej na tych terenach nastąpi w innej formie cywilnoprawnej niż sprzedaż. Prawdopodobnie celem wprowadzenia przez Radę Gminy Liszki tego zapisu było zwolnienie od opłaty planistycznej właścicieli nieruchomości dokonujących ich zbycia w formie umowy darowizny. Wskazać jednak należy, iż w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 10 grudnia 2009 r. (II OPS 3/09, ONSAiWSA 2010/2/22) Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że pobieranie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), nie obejmuje sytuacji, gdy nieruchomość została darowana osobie bliskiej. W związku z powyższym § 92 ust. 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały mógłby mieć zastosowanie tylko do innych form zbycia nieruchomości niż sprzedaż lub darowizna na rzecz osoby bliskiej (np. zamiana, dożywocie, wniesienie nieruchomości jako aportu do spółki). Jak już wskazano powyżej, brak jest podstaw prawnych do uznaniowego wprowadzenia przez gminę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zwolnień od opłaty planistycznej poprzez ustalenie stawki 0 % tej opłaty. Dotyczy to zarówno zwolnień przedmiotowych określonych terenów lub grup terenów, jak również zwolnień ze względu na formę zbycia nieruchomości. Skoro materialnoprawną przesłanką do ustalenia opłaty planistycznej jest wzrost wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu lub jego zmianą (art. 36 ust. 4 ustawy), to tylko w przypadku, gdy można przewidzieć, że taki wzrost nie nastąpi, rada gminy jest uprawniona do odstąpienia od ustalenia stawki opłaty planistycznej. Uregulowanie zawarte w § 92 ust. 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały narusza więc art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, pomimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu i na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.