Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Kisiel Sędziowie sędzia NSA Bożena Walentynowicz sędzia del. NSA Zofia Flasińska ( spr.) Protokolant asyst. sędz. Anna Pośpiech-Kłak po rozpoznaniu w dniu 29 września 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Gminy Liszki od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 marca 2010 r. sygn. akt II SA/Kr 1119/09 w sprawie ze skargi S. P. i innych na uchwałę Rady Gminy Liszki z dnia 2 sierpnia 2007 r. nr XI/80/07 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Liszki oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 30 marca 2010 r. (sygn. akt II SA/Kr 1119/09) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi S. P. i innych na uchwałę Rady Gminy Liszki z dnia 2 sierpnia 2007 r., nr XI/80/07 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Liszki, odrzucił skargę S. S. oraz stwierdził nieważność tej uchwały.
Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał na wstępie, że sprawa ze skargi innej osoby na przedmiotową uchwałę została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 12 października 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 528/09 z uwagi na brak legitymacji skarżącego do zaskarżenia przedmiotowej uchwały na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Sąd nie dokonał merytorycznej kontroli tej uchwały we wskazanej sprawie, w związku z czym wyrok ten nie stanowi przeszkody dla rozpoznania skargi w tej sprawie.
Uzasadniając odrzucenie skargi S. S., Sąd I instancji wskazał, że stosownie do treści art. 53 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. oraz treści uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 (sygn. akt: II OPS 2/07) wyjaśniającej ten przepis, w przypadku, gdy organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie skarżącego do usunięcia naruszenia prawa w terminie sześćdziesięciu dni od jego wniesienia, to skarżący powinien w tym terminie wnieść skargę. W tej sprawie skarżąca wezwała organ planistyczny do usunięcia naruszenia interesu prawnego pismem, które wpłynęło do organu administracji w dniu 27 marca 2009 r. Rada Gminy Liszki nie udzieliła odpowiedzi na to wezwanie w terminie sześćdziesięciu dni tj. do dnia 26 maja 2009 r. Uchwała Rady z dnia 30 kwietnia 2009 r., Nr XXXIV/346/09 w sprawie odmowy uwzględnienia wezwania S. S. do usunięcia naruszenia interesu prawnego została bowiem doręczona skarżącej w dniu 27 maja 2009 r. W tym stanie rzeczy skargę należało wnieść w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania. Tymczasem skarga S. S. została złożona dopiero w dniu 17 czerwca 2009 r., a więc z uchybieniem terminu do jej złożenia.
W odniesieniu do pozostałych skarg, Sąd stwierdził, że skarżący wystąpili do organu z wezwaniami do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia oraz wnieśli skargi do Sądu z zachowaniem terminu. W ocenie Sądu I instancji, skarżący mają również legitymację do zaskarżenia przedmiotowej uchwały, ponieważ są właścicielami nieruchomości położonych na terenie objętym ustaleniami przedmiotowego planu w miejscowości Choleryn. Zaskarżoną uchwałą wprowadzono na działkach skarżących, które znajdują się na terenach oznaczonych w planie symbolem ZE/W3, jako podstawowe przeznaczenie (§ 91 ust. 2 uchwały) "cieki wodne i ich biologiczną obudowę" oraz "murawy trawiaste, łąki, użytki rolne" oraz jako przeznaczenie dopuszczalne (§ 90 ust. 3 uchwały): "urządzenia regulacji i utrzymania wód oraz ochrony przeciwpowodziowej, ścieżki, ścieżki rowerowe, szlaki turystyczne, lokalizację terenowych obiektów sportów i zabaw, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej". Wśród zasad zagospodarowania terenu (§ 90 ust. 4 uchwały) wskazano: "zachowanie cieków i naturalnych stosunków wodnych" oraz "zakaz lokalizacji budynków z wyjątkiem obiektów i urządzeń wymienionych w ust. 3". Zdaniem Sądu, zaskarżona uchwała narusza więc interesy prawne i uprawnienia skarżących wynikające z prawa własności nieruchomości, a zatem mają oni legitymację do jej zaskarżenia.