Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski Protokolant asystent sędziego J. S. po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej G. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 1037/17 w sprawie ze skargi G. W. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia 1 marca 2017 r. nr ... w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "U." oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 1037/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę G. W. na uchwałę nr ... Rady Miasta K. z dnia 1 marca 2017 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "U.".
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd stwierdził, że w kontrolowanej sprawie warunki formalne dopuszczalności skargi na uchwałę Rady Miasta K. zostały spełnione. Skarga została wniesiona w terminie i poprzedzona prawidłowym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, czym skarżący wypełnili wymóg, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g.
Sąd wskazał, że na podstawie norm planu miejscowego, nieruchomości skarżącego obejmujące działki: a) nr [...] obręb ... jednostka ewidencyjna S. - znajdują się w obszarach oznaczonych symbolem U.12, tj. tereny zabudowy usługowej; b) nr [...] obręb 4 jednostka ewidencyjna S. - znajdują się w obszarach oznaczonych symbolem MW.26 i MN.21, tj. tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, c) nr [...] obręb ... jednostka ewidencyjna S. znajduje się w obszarze oznaczonym symbolem MN/MW.1 tj. tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej lub wielorodzinnej, d) nr [...] i nr [...] obręb ... jednostka ewidencyjna S. znajdują się w obszarach oznaczonych symbolem [...], tj. teren dróg publicznych. Według skarżącego postanowienia ww. planu odnoszące się do jego nieruchomości ograniczą go w wykonywaniu prawa własności w dotychczasowy sposób. Objęcie działek skarżącego postanowieniami kwestionowanego planu w sposób, który kształtuje treść jego uprawnień właścicielskich (m.in. w zakresie prawa do zabudowy i jego uwarunkowań) uzasadniał jego legitymację do wniesienia skargi. Istnieje bowiem związek pomiędzy własną, prawnie gwarantowaną sytuacją skarżącego a zaskarżoną uchwałą. Ta okoliczność otworzyła zdaniem Sądu możliwość merytorycznej weryfikacji zaskarżonej uchwały w świetle przesłanek art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 778 ze zm.).
Sąd ocenił tok formalnoprawny podjęcia uchwały i stwierdził, że brak jest istotnych naruszeń zasad i trybu procedury planistycznej mogących mieć wpływ na interes prawny skarżącego.
Sąd pierwszej instancji nie podzielił stanowiska skarżącego, że kontrolowany plan narusza art. 1 ust. 2 pkt 1, 2, 3, 6 i 7 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016, poz. 778, 904, 961, 1250 i 1579) - stanowiąc tym samym przekroczenie granic władztwa planistycznego w stopniu uzasadniającym stwierdzenie nieważności w zakresie wnioskowanym przez skarżącego.
W ocenie Sądu, ustalenia kontrolowanego planu są zgodne z normami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K., spełniając jednocześnie wymogi zawarte w art. 1 i w art. 3 ustawy. Skarżący nie wskazał normy prawa materialnego, z której wynikałoby publiczne prawo podmiotowe do wnioskowanej i satysfakcjonującej go wysokości zabudowy w obszarze oznaczonym symbolem MW.26. i odpowiednio U.12. Jednocześnie, zdaniem Sądu postanowienia kontrolowanego planu w przedmiocie określenia wysokości nie pozbawiają skarżącego istoty prawa własności, gdyż nie zostało ono "wydrążone" ze swojej treści. Wskazywanie samych zasad kształtowania ładu przestrzennego i treści norm obowiązującego Studium bez wykazania normy prawa materialnego, z której wynika wprost, że wysokość w postaci 25 m narusza interesy prawne skarżącego nie może uzasadniać tezy, że organ planistyczny przekroczył granice władztwa planistycznego. Jedną z głównych zasad polityki przestrzennej określonej w Studium jest zasada ochrony i uwzględnienia wartości wysoko cenionych - do których zalicza się - zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 778) - ład przestrzenny i powiązanie go z zasadą rozwoju zrównoważonego. Adresatem tych zasad są organy planistyczne i urbaniści. Wskazują im kierunek podejmowanych rozstrzygnięć. Zarówno "ład przestrzenny" jak i "zrównoważony rozwój" to wartości nadrzędne, wymienione expressis verbis w ww. ustawie. Pojęcie ładu przestrzennego definiowane jest w ustawie jako "takie kształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturalne oraz kompozycyjno-estetyczne" (art. 2 ww. ustawy) natomiast zgodnie z art. 3 pkt 50 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska zrównoważony rozwój to: "taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń". Można zatem przyjąć, że zasada ładu przestrzennego to wartość nadrzędna, która oznacza, że określone w Studium zasady polityki przestrzennej i odpowiadające im rozwiązania w zakresie kształtowania struktury funkcjonalno-przestrzennej Miasta oraz ustalenia dotyczące zmian w przeznaczeniu terenów mają uwzględniać postulat harmonizowania owych wartości.