Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.), Sędzia NSA Marzenna Linska- Wawrzon, Sędzia WSA (del.) Sławomir Pauter, Protokolant asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 1873/16 w sprawie ze skargi A. J. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 3 listopada 2016 r. oddalił skargę A. J. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (dalej GDOŚ) z [...] maja 2016 r. w przedmiocie umorzenia postępowania.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Zaskarżoną decyzją GDOŚ, na podstawie art. 105 § 1 w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 23; dalej k.p.a.), uchylił decyzję Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K. z dnia [...] kwietnia 2015 r. stwierdzającą brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na przedsięwzięcia pn.: ,,Modernizacja linii kolejowej [...], etap II, odcinek Z. - [...] - Modernizacja odcinka: K. - [...] (km [...])" i umorzył postępowanie I instancji.
Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie A. J.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, powołując się na wyrok NSA z 4 lutego 2011 r. sygn. akt II OSK 246/10.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Sąd wskazał, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, który przepis prawa, tj. art. 105 § 1, czy art. 105 § 2 k.p.a., winien stanowić podstawę do umorzenia postępowania wszczętego na wniosek Spółki P. S.A., która w toku postępowania odwoławczego oświadczyła, że cofa swój wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W ocenie Sądu, jeżeli strona we wniosku o umorzenie postępowania wskazuje przyczynę obligatoryjnego umorzenia postępowania, to organ powinien wydać decyzję o jego umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Podzielając stanowisko zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2011 r., II OSK 246/10, Sąd wskazał, że skoro postępowanie administracyjne w rozpoznawanej sprawie zostało wszczęte na wniosek Spółki P. S.A., a postępowanie administracyjne w tym zakresie zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 1235 ze zm.; dalej o.o.ś.), jest uruchamiane na wniosek podmiotu planującego podjęcie realizacji przedsięwzięcia, to nie ulega wątpliwości, że przepis ten stanowi przejaw zasady dyspozycyjności, oznaczającej, że postępowanie administracyjne może zostać wszczęte wyłącznie na wniosek podmiotu. Zgodnie z art. 72 ust. 1 o.o.ś., wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem określonych w tym przepisie decyzji, co oznacza, że jej uzyskanie warunkuje ubieganie się o uzyskanie decyzji "właściwej" umożliwiającej realizację konkretnej inwestycji. Powyższe, w ocenie Sądu, uwypukla indywidualny i szczególny interes podmiotu ubiegającego się o jej wydanie, w kontekście przesłanek uzasadniających możliwość umorzenia tego postępowania w oparciu o art. 105 § 1 k.p.a. wobec wycofania wniosku. Zdaniem Sądu organy prawidłowo uznały, że skoro wnioskodawca zrezygnował z uzyskania decyzji środowiskowej dla danego przedsięwzięcia, to wystąpiła przesłanka jego obligatoryjnego umorzenia określona w art. 105 § 1 k.p.a. W związku z powyższym niezasadne są zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 105 § 1 k.p.a. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, jak również naruszenia art. 105 § 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie w tej sprawie.