Dnia 7 listopada 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) sędzia NSA Maciej Dybowski sędzia del. WSA Robert Sawuła Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 lutego 2012 roku, sygn. akt II SA/Łd 1169/11 w sprawie ze skargi R.U. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2011 roku, nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 24 lutego 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę R.U. (dalej jako "skarżąca") na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z [...] września 2011 r. w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 2 marca 2011 roku, sygn. akt II SA/Łd 28/11, po rozpoznaniu skargi skarżącej, uchylił decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z [...] października 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję z [...] września 2010 r.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z [...] czerwca 2011 r. odmówił przyznania skarżącej uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji. Organ wyjaśnił, że niezbędnym warunkiem do uzyskania prawa do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich ( Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm. - dalej jako "ustawa o świadczeniu pieniężnym"), jest udowodnienie wykonywania pracy przymusowej połączonej z deportacją (wywiezieniem).
Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z zeznań świadków, wynika, że strona wykonywała pracę przymusową w okresie od 1940 do 1945 roku w gospodarstwie rolnym prowadzonym przez "Niemca" w Łodzi. Na tej podstawie organ uznał, że strona wykonywała pracę przymusową w miejscu zamieszkania, tymczasem warunkiem niezbędnym do przyznania świadczenia pieniężnego jest deportacja (wywiezienie).
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca wskazała, że została wysiedlona, bowiem przymusowo pracowała w [...], a mieszkała przy obecnej ulicy [...]. Obie nieruchomości to odległe od siebie miejsca. W ocenie strony, gospodarz niemiecki stosował wobec niej represje pracy niewolniczej w zaostrzonej formie.
Zaskarżoną decyzją z [...] września 2011 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy decyzję własną z [...] czerwca 2011 r.
Organ wyjaśnił, że skarżąca nie została deportowana do pracy, a zatem nie został spełniony podstawowy warunek zawarty w ustawie o świadczeniu pieniężnym. Zgromadzone w aktach dokumenty, a przede wszystkim zeznania świadków oraz informacje uzyskane z Fundacji Polsko - Niemieckie Pojednanie i Prezydenta Miasta Łodzi potwierdzają, że przez cały okres okupacji strona przebywała w miejscu, które przed 1 września 1939 r. stanowiło jej miejsce zamieszkania.
Skarżąca wniosła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.
Oddalając skargę Sąd I instancji wskazał, że w wyroku z 2 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 28/11 Sąd zawarł wiążące zalecenia, co do dalszego postępowania. W szczególności Sąd zobowiązał wówczas organ do ustalenia okoliczności pracy skarżącej podczas deportacji. Sąd zwrócił ponadto uwagę na konieczność odniesienia się do wszystkich zarzutów i wniosków strony, a jednocześnie zgromadzonych w sprawie dokumentów.