Skarga kasacyjna na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podlaskiego w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Tezy

Przepis uchwały Rady Miejskiej, którego nieważność stwierdził Wojewoda, jest sprzeczny z art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717 ze zm./, bowiem w istocie odmawia on realizacji obowiązków ustawowych nałożonych na gminę.

Z brzmienia tego przepisu wynika, iż mimo wzrostu wartości nieruchomości, a więc zaistnienia przesłanek ustawowych, gmina nie będzie pobierała opłat, o których mowa w art. 36 ust. 4 ustawy, tym samym rezygnując z jednego ze źródeł dochodów własnych gminy, które zgodnie z art. 167 ust. 3 Konstytucji są określane w ustawach.

Organy gminy jako wchodzące w skład organów władzy publicznej, stosownie do przepisu art. 7 Konstytucji RP, działają na podstawie i w granicach prawa.

Sporny przepis uchwały Rady Miejskiej swym brzmieniem przekracza granice prawa /ustawy/, gdyż faktycznie uniemożliwia realizację obowiązków nałożonych na gminę w drodze ustawy.

Samodzielność gminy nie może naruszać obowiązków wynikających z ustaw podobnie, jak i przepisy prawa miejscowego stanowione przez organy samorządu terytorialnego, nie mogą być sprzeczne z przepisami ustawy /art. 165 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP/.

Samodzielność gminy ma miejsce w granicach ustalonych przez prawo i tylko w tych granicach podlega ochronie sądowej. Gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość określenia stawki procentowej równej zero, to pomiędzy przepisami art. 15 ust. 2 pkt 12 a art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zachodziłaby sprzeczność, gdyż obowiązki wynikające z tego ostatniego przepisu byłyby niemożliwe do zrealizowania przez organy gminy.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz Sędzia NSA Andrzej Gliniecki ( spr. ) Protokolant Krzysztof Tkacz po rozpoznaniu w dniu 24 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Białystok od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 21 czerwca 2005 r. sygn. akt II SA/Bk 321/05 w sprawie ze skargi Gminy Białystok na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podlaskiego z dnia 25 lutego 2005 r. nr PN.II.0911-12/05 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1) oddala skargę kasacyjną. 2) zasądza od Gminy Białystok na rzecz Wojewody Podlaskiego kwotę 450 złotych ( czterysta pięćdziesiąt ) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 21 czerwca 2005 r. sygn. akt II SA/BŁ 321/05 oddalił skargę Gminy Białystok na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podlaskiego z dnia 25 lutego 2005 r. nr PN.II.0911-12/05 w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miejskiej Białegostoku.

Powyższym rozstrzygnięciem nadzorczym, wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), dalej zwanej ustawą o samorządzie gminnym, Wojewoda Podlaski stwierdził nieważność § 25 uchwały nr XXXV/403/05 Rady Miejskiej Białegostoku z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla Pieczarki w Białymstoku (rejon ul. Św. Józefa). Rada Miejska Białegostoku w zakwestionowanym przez Wojewodę Podlaskiego przepisie § 25 uchwały, ustaliła stawkę procentową służącą naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu dla całego terenu objętego planem - w wysokości 0% (słownie: zero procent), co zdaniem Wojewody jest sprzeczne z przepisem art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) dalej powołanej jako ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Opłata ta jest dochodem własnym gminy i nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości, nie może jednak wynosić 0%, tak jak to ustalono w zakwestionowanej uchwale. Ustalenie stawki zerowej nie tylko nie mieści się w granicach prawnych wynikających z przepisu art. 36 ust. 4 ww. ustawy ale stanowi zaprzeczenie woli ustawodawcy, wskazującego na rentę planistyczną jako jeden z elementów systemu danin o charakterze publicznym, a także dochód budżetu gminy. Powyższe stanowisko ma też swoje odzwierciedlenie w istniejącym orzecznictwie sądowym.

Gmina Białystok w skardze do sądu administracyjnego na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podlaskiego, zarzuciła naruszenie:

- art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, iż określona w tym przepisie stawka procentowa nie może wynosić 0%,

- art. 91 ustawy o samorządzie gminnym poprzez pozbawienie rady gminy jednej z kompetencji stanowiących, uznając, iż materia będąca przedmiotem unieważnionej normy prawnej ww. uchwały obliguje tenże organ do określenia stawki procentowej służącej naliczeniu renty planistycznej w wysokości od 1% do 30%.

Wskazując na powyższe naruszenia strona skarżąca wnosi o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego i zasądzenie na jej rzecz od Wojewody kosztów procesu.

Zdaniem Gminy Białystok, w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazano jedynie górną wysokość opłaty (renty planistycznej), natomiast określenie obowiązującej stawki procentowej należy do kompetencji rady gminy. W rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1578) w § 4 pkt 13 wskazano, iż "ustalenia dotyczące stawek procentowych stanowiących podstawę do określenia opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy, powinny zawierać stawki procentowe w przedziale od 0% do 30% i dotyczyć wszystkich terenów, określonych w projekcie planu miejscowego zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy, przy czym ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów lub grup terenów". Powyższe rozporządzenie dopuszcza więc możliwość ustalania przedmiotowej stawki procentowej w wysokości 0%. Ustalenie stawki procentowej wyższej niż 0% wiąże się z koniecznością ponoszenia przez gminę kosztów sporządzenia operatów szacunkowych. W sytuacji nieznacznego wzrostu wartości nieruchomości, niezasadne jest z ekonomicznego punktu widzenia, ustalanie stawki w wysokości przekraczającej 0% ponieważ koszty wyceny rzeczoznawcy mogą przewyższać wartość opłaty - renty planistycznej, bądź będą z nią porównywalne. Ponadto ustalenie stawki wyższej niż 0% dla terenów gminnych skutkowałoby koniecznością ponoszenia tychże opłat przez gminę.

Strona 1/4