Skarga kasacyjna na decyzję SKO w Warszawie w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Uzasadnienie strona 3/12

W motywach tego wyroku sąd wojewódzki stwierdził, że "zaskarżone decyzje zapadły przede wszystkim z naruszeniem art. 157 § 1 K.p.a.", ponieważ organ właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji (tu organ II instancji jako, że decyzja była objęta kontrolą instancyjną) był uprawniony do stwierdzenia nieważności decyzji organu II instancji, a jeżeli decyzja organu I instancji byłaby obarczoną jedną z wad o jakich mowa w art. 156 § 1 K.p.a., także decyzji organu I instancji. Sąd wojewódzki podkreślił, że obie kwestionowane decyzje zapadły w jednej sprawie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, a organ był związany wnioskiem skarżącej Wspólnoty.

W ocenie sądu pierwszej instancji odmowa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji uzasadniona byłaby wyłącznie wtedy, gdy żądanie zostałoby wniesione przez podmiot nie będący stroną w sprawie albo gdyby wniosłaby go strona "nie mający zdolności prawnej i nie byłoby podstaw do wszczęcia postępowania z urzędu - przesłanki formalne wszczęcia". Nie jest - zdaniem WSA w Warszawie - powodem odmowy wszczęcia postępowania fakt, że w zakończonym postępowaniu została wydana decyzja przez organ II instancji. Zdaniem sądu pierwszej instancji "sytuacja na którą powołuje się organ i powołane orzecznictwo dotyczy sytuacji w której strona nie żądała prowadzenia postępowania o stwierdzenia nieważności decyzji organu II instancji ale wyłącznie decyzji organu I instancji. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie".

Zdaniem tegoż sądu wydanie rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania narusza więc art. 61a § 1 K.p.a. W ocenie sądu wojewódzkiego decyzja z dnia [...] kwietnia 2015 r., nr [...], została natomiast wydana z naruszeniem art. 7, 77 § 1, 107 § 3 i 15 K.p.a. Zdaniem WSA w Warszawie organ poza zreferowaniem sprawy i stwierdzeniem, że podziela argumentację i treść rozstrzygnięcia organu I instancji nie poczynił żadnych własnych ustaleń ani też "nie przedstawił praktycznie żadnej argumentacji prawniczej". W dalszych wywodach uzasadnienia tego wyroku, stwierdzono że blankietowe powołanie się przez organ II instancji do argumentów organu I instancji, nie jest wystarczające, uzasadnienie rozstrzygnięcia nie spełnia wymogów art. 107 § 3 K.p.a. przede wszystkim dlatego, że nie zawiera ustalonego stanu faktycznego, argumentacji prawniczej pozwalającej na prześledzenie toku rozumowania organu jakie legło u podstaw rozstrzygnięcia. Stwierdzono dalej, że zgodnie z zasadą przekonywania o jakiej mowa w art. 11 K.p.a., organ powinien przedstawić stronie argumenty jakie legły u podstaw rozstrzygnięcia i to zarówno w sferze faktycznej jak i prawnej. W wytycznych zawartych w wyroku wskazano, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ rozpozna wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] października 2014 r. i "[...] stycznia 2013 r." i wyda w tym przedmiocie jedną decyzję administracyjną, która będzie spełniać wymogi art. 107 § 1 i 3 K.p.a.

Strona 3/12
Inne orzeczenia o symbolu:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze