E. Za uzasadniony przyjdzie ponadto uznać zarzut naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Ppsa w zw. z art. 7, 11, 77 § 1, 107 § 3 oraz art. 15 K.p.a. poprzez błędne uznanie, że decyzja SKO w Warszawie nr [...] narusza wskazane przepisy Kodeksu poprzez brak poczynienia własnych ustaleń, "blankietowe" powołanie się na argumentację zawartą w decyzji wydanej w I instancji oraz brak uzasadnienia rozstrzygnięcia spełniającego wymogi zawarte w art. 107 § 3 K.p.a. W tym aspekcie podzielić wypadnie zarzuty skargi kasacyjnej eksponującej, iż ta decyzja Kolegium wbrew stwierdzeniom sądu pierwszej instancji dokonała ponownego rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej w tym samym zakresie, co decyzja wydana przez ten sam organ w I instancji, skoro na mocy art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymano ją w mocy. Wyliczono wszak źródłowe zarzuty wobec decyzji objętej wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji w przedmiocie warunków zabudowy i oceniono zaskarżoną wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzję wydaną w I instancji uznając ją w całości za uzasadnioną. Sąd wojewódzki stwierdzając naruszenia wyłuszczonych przepisów nie odniósł swej oceny do samej treści wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy - a nie odwołania, jak w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku - co do którego Kolegium uznało, ze zawiera gołosłowne stwierdzenia. W ocenie sądu a quo zabrakło także jakiegokolwiek odniesienia do istoty sprawy administracyjnej, w której zapadła ta z dwóch zaskarżonych decyzji - nr [...], a mianowicie do tego, czy zasadna była wyrażona decyzją wydaną w I instancji odmowa stwierdzenia nieważności decyzji SKO w Warszawie z dnia [...] października 2014 r. Innymi słowy, sąd pierwszej instancji nie sformułował oceny tego typu zarzutów wobec decyzji nr [...], która pozwoliłaby stwierdzić, że dostrzegane przez niego naruszenia przepisów mogły mieć - w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Ppsa - istotny wpływ na wynik sprawy.
F. Zarzuty sformułowane w pkt II 1. oraz III 1. skargi kasacyjnej nie są trafne w tym znaczeniu, że autor środka zaskarżenia przypisał sądowi wojewódzkiemu stwierdzenia, których brak w motywach zaskarżonego wyroku. Innymi słowy w skardze kasacyjnej zrekonstruowano oznaczone twierdzenia co do sposobu rozumienia trybu stosowania przepisów K.p.a. w przypadku wniesienia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wydanych w tej samej sprawie administracyjnej materialnej, zarówno I, jak i II instancji, i przypisano ten wywód sądowi, tymczasem z treści wyroku nie sposób takiego wywodu dopuścić. Przyznać natomiast należy, że sąd wojewódzki wypowiedział się jedynie w tym zakresie, w którym uznał, że wnioskiem Wspólnoty o stwierdzenie nieważności zarówno decyzji I, jak II instancji wydanych w przedmiocie warunków zabudowy, było związane Kolegium i powinno rozpoznać w takim zakresie wniosek strony. Umknęło jakby uwadze sądu wojewódzkiego, że Kolegium w istocie decyzjami wydanymi w postępowaniach nieważnościowych w I instancji rozpoznało wniosek Wspólnoty, skoro odrębnymi decyzjami nr [...] i nr [...] odmówiło stwierdzenia nieważności tak własnej decyzji odwoławczej, jak i decyzji Zarządu Dzielnicy Mokotów, wydanych w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy. Sąd wojewódzki w swym wyroku zastosował konstrukcję art. 135 Ppsa uchylając zarówno zaskarżone decyzje, jak i decyzje wydane w postępowaniu nieważnościowym w I instancji, formułując przy tym wniosek o tym, że "wydanie rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania narusza więc art. 61a § 1 K.p.a." (s. 5 wyroku). Uzasadnienie wyroku nie zawiera uzasadnienia przyczyn, dla których zastosowano konstrukcję art. 135 Ppsa. Tylko decyzja nr [...] zawierała, po uprzednim uchyleniu decyzji Kolegium wydanej w I instancji, rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zarządu dzielnicy, tymczasem powyższego stwierdzenia o naruszeniu art. 61a § 1 K.p.a. zawartego w motywach sąd wojewódzkiego, nie sprecyzowano zakresowo, co uniemożliwia w praktyce kontrolę instancyjną zakwestionowanego wyroku. To dodatkowo wskazuje na uchybienie przepisowi art. 141 § 4 Ppsa.
G. Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że skarga kasacyjna została oparta na częściowo usprawiedliwionych podstawach, co uzasadnienia - na podstawie art. 185 § 1 Ppsa - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia sądowi wojewódzkiemu.
WSA w Warszawie ponownie rozpatrując wniesione skargi Wspólnoty raz jeszcze oceni ich skuteczność, uwzględniając ocenę wyrażoną w niniejszym wyroku. Sąd weźmie także pod uwagę fakt, czego uprzednio nie dostrzeżono, że ze skargi Wspólnoty toczyło się postępowanie wobec decyzji SKO w Warszawie z dnia [...] października 2014 r., która była przedmiotem postępowania nieważnościowego. W tym postępowaniu Wspólnota cofnęła skargę, a WSA w Warszawie postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2016 r., IV SA/Wa 2599/14 umorzył postępowanie. Postanowienie to, jak wynika z danych zawartych w rejestrze cbois.nsa.gov.pl jest prawomocne. W tym aspekcie sąd pierwszej instancji weźmie pod uwagę powyższą okoliczność w kontekście skutków wynikających z art. 60 Ppsa.
H. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 Ppsa.