Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms /spr./, Sędziowie NSA Jacek Chlebny, Janina Kosowska, Protokolant Elżbieta Maik, po rozpoznaniu w dniu 12 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 870/04 w sprawie ze skargi A. P. na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia [...] maja 2004 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na indywidualną praktykę lekarską oraz skreślenia z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 lipca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. P. na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia [...] maja 2004 r. w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na indywidualną praktykę lekarską oraz skreślenia z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej uchwałą z dnia [...] maja 2004 r. utrzymało w mocy uchwałę Okręgowej Rady Lekarskiej w G. z dnia [...] lutego 2004 r. w sprawie cofnięcia zezwolenia na wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej oraz skreślenia z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich skarżącego. Zdaniem organów gabinet lekarski skarżącego nie spełniał wymogów dotyczących pomieszczeń, w których lekarz wykonuje praktykę oraz jego wyposażenia.
Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organów i stwierdził, że zaskarżona uchwała jest zgodna z prawem. Podczas wizytacji przeprowadzonej przez przedstawicieli Okręgowej Izby Lekarskiej w G. stwierdzono, że gabinet lekarski skarżącego nie posiadał poczekalni, zgłoszonej we wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej, meble był pokryte fornirem, a nie warstwą zmywalną, stwierdzono także brak ubikacji dla personelu i pacjentów, zaś wyposażenie kuchenne sugerowało użytkowanie lokalu do innych celów niż wyłącznie praktyka lekarska. Stwierdzone uchybienia stanowiące naruszenie przepisów § 2 pkt 4, 10 i 11 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 marca 2000 r. w sprawie wymagań jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące wykonywaniu indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej i grupowej praktyki lekarskiej (Dz. U. Nr 20, poz. 254) uzasadniały cofnięcie zezwolenia oraz skreślenie z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich. Sąd nie podzielił zarzutów skarżącego, że przepisy powołanego rozporządzenia z dnia 9 marca 2000 r. oraz ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204 ze zm.) przewidują wymóg zasięgnięcia opinii organu inspekcji sanitarnej w razie stwierdzenia przez zespół wizytacyjny niezgodności stanu pomieszczeń z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu z dnia 9 marca 2000 r.
W skardze kasacyjnej od tego wyroku skarżący zarzucił naruszenie art. 52 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 50 ust. 4 pkt 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz § 10 powołanego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 marca 2000 r., a także art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 141 § 2 i 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skarżący podniósł, że przepis § 10 powołanego rozporządzenia z dnia 9 marca 2000 r. nie ma zastosowania do cofnięcia zezwolenia, stanowi on jedynie podstawę do odmowy zarejestrowania praktyki na co wyraźnie wskazuje tytuł tego rozporządzenia oraz zawarte w § 10 odesłanie do § 5 tego rozporządzenia. Skoro przepis art. 50 ust. 4 pkt. 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty wprowadza wymóg przedstawienia przez lekarza opinii organu sanitarnego o spełnieniu wymaganych warunków co do pomieszczenia, w którym będzie wykonywana praktyka, to oczywiste jest, że taka opinia organu sanitarnego jest niezbędna przy cofnięciu zezwolenia. Zdaniem skarżącego, Sąd nie wziął pod uwagę odmiennych ustaleń w protokołach kontroli, co do tego, że stan faktyczny sprawy, który wynika z dokumentów organu sanitarnego jest inny. Ponadto Sąd nie ustosunkował się do zarzutów wskazanych w skardze, ani też do przedstawionych dokumentów, z których wynika odmienny stan faktyczny niż to przedstawiły organy. Skarżący podniósł, że Sąd w ogóle nie odniósł się do tego, że skarżący wykazał, iż ustalenia protokołu z wizytacji nie są zgodne ze stanem faktycznym. Zdaniem skarżącego komisja z naruszeniem swych uprawnień domagała się kontroli pomieszczeń, które nie są wynajmowane przez skarżącego. Ponadto skarżący podkreślił, że w lokalu, który wynajmuje jest poczekalnia i są warunki do wykonywania pracy lekarza.