Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka Protokolant starszy inspektor sądowy Wioletta Lasota po rozpoznaniu w dniu 25 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2018 r. sygn. akt VII SA/Wa 2408/18 w sprawie ze skargi P. S. na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie powołania komisji orzekającej o niezdolności do wykonywania zawodu oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 6 grudnia 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 2408/18 oddalił skargę P. S. na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej z [...] maja 2015 r., nr [...], w przedmiocie powołania komisji orzekającej o niezdolności do wykonywania przez skarżącego zawodu lekarza. Wyrok ten został wydany w następujących istotnych okolicznościach faktycznych sprawy.
Okręgowa Rada Lekarska w [...] uchwałą z [...] stycznia 2015 r., nr [...], powołując się na art. 12 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, powołała komisję składającą się z członka Okręgowej Rady Lekarskiej i trzech lekarzy psychiatrów w celu wydania orzeczenia w przedmiocie niezdolności skarżącego do wykonywania zawodu albo ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych.
Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej, działając w imieniu Naczelnej Rady Lekarskiej, po rozpoznaniu odwołania skarżącego, uchwałą z [...] maja 2015 r. utrzymało w mocy uchwałę Okręgowej Rady Lekarskiej w [...] z [...] stycznia 2015 r. Zdaniem Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej, konieczność powołania komisji wynikała z liczby i treści pism kierowanych przez skarżącego do różnych instytucji państwowych, w szczególności sądów. W ocenie organu, "korespondencja ta (...)
W skardze skarżący, zarzucając naruszenie art. 12 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz art. 107 § 3 k.p.a., twierdził, że Naczelna Rada Lekarska nie wykazała, by jego działanie lub zaniechanie wskazywało w sposób jednoznaczny i konkretny na niezdolność do wykonywania zawodu. Nie wpłynęły bowiem żadne skargi pacjentów i nie doszło do nieprawidłowości w leczeniu stosowanym przez skarżącego. Natomiast duża liczba pism, w których skarżący posłużył się "językiem literackim" i w których wskazał na szereg uchybień w działalności instytucji państwowych i sądów, zdaniem skarżącego nie narusza praw pacjentów i nie oznacza postępowania niezgodnego z zasadami etyki lekarskiej, a więc nie ma podstaw by wysuwać tak daleko idące wnioski, iż skarżący nie jest zdolny do wykonywania zawodu lekarza.
WSA w Warszawie wyrokiem z 8 czerwca 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 1700/15, oddalił skargę skarżącego. Wyrok ten NSA, na skutek skargi kasacyjnej skarżącego, uchylił orzeczeniem z 9 października 2018 r., sygn. akt II OSK 2426/16, i przekazał sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
NSA stwierdził naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. Wskazał, że podstawa prawna rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienie powinny pozostawać w ścisłym związku z przedstawieniem stanu sprawy. Zdaniem NSA, przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji stan sprawy dawał "podstawy do ustalenia zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia przez sformułowanie oceny i przytoczenie argumentacji tej oceny. Nie spełnia tego wymogu sporządzone uzasadnienie stanowiące przepisanie argumentacji z uzasadnienia rozstrzygnięcia organu". Dalej NSA stwierdził, że "(d)okonując oceny prawidłowości ustalenia wystąpienia