Skarga o wznowienie postępowania sądowego zakończonego postanowieniem NSA w sprawie ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2004 nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Włodzimierz Ryms (spr.) Sędziowie Krystyna Borkowska Zygmunt Niewiadomski Protokolant Joanna Gołębiewska po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi P. Spółka. z o.o. w W. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2006r oraz skargi kasacyjnej P. Spółka z o. o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2005 r. sygn. akt VII SA/Wa 365/04 w sprawie ze skargi P. Spółka z o.o. w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2004 nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej 1. uwzględnia skargę o wznowienie postępowania i uchyla postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2006 r. 2. oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/3

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 czerwca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P. Sp. z o.o. w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2004 r., którą organ uchylił decyzję Wojewody Kujawsko - Pomorskiego odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Starosty G. z dnia 28 kwietnia 2003 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej na budynku handlowo - usługowym w G. przy Placu T. oraz stwierdził nieważność decyzji Starosty, na tej podstawie, że inwestor nie uzyskał decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej inwestycji.

Oddalając skargę Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu, iż decyzja Starosty z dnia 28 kwietnia 2003 r. została wydana z rażącym naruszeniem przepisu art. 32 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r., Nr 106, poz. 1126 ze zm.), według stanu prawnego, który miał zastosowanie w tej sprawie, z uwagi na braki decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na montażu stacji bazowej telefonii cyfrowej. Skoro bowiem z raportu oddziaływania tej inwestycji na środowisko wynika, iż w otoczeniu stacji powinny być uwzględnione obszary ograniczonego użytkowania uniemożliwiające dostęp ludności do pól promieniowania przekraczających wartości graniczne, to taka inwestycja powoduje zmiany sposobu zagospodarowania terenu, co oznacza konieczność uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W tym zakresie Sąd podzielił pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyrokach z dnia 17 stycznia 2003 r., sygn. akt II SA/Ka 658/01 oraz z dnia 10 października 2004 r., sygn. akt II SA/Gd 1364/99, że wykonywanie robót montażowych stacji bazowej telefonii cyfrowej wymaga uzyskania przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ponieważ inwestycja wiąże się ze zmianą sposobu zagospodarowania terenu (art. 39 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym; Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz. 139 ze zm.). Sąd nie podzielił zarzutu skarżącego, iż nie zostały uwzględnione ustalenia obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta G., ponieważ ocena kwestionowanej decyzji odnosi się do stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania, podczas gdy plan, na który powołuje się skarżący obowiązuje od 29 grudnia 2003 r.

W skardze kasacyjnej od tego wyroku skarżąca Spółka przytoczyła zarzut naruszenia art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 o zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 7, 8, 77, 80 i art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną zarówno organ administracyjny, jak i Sąd nie uwzględniły materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nie został dokładnie wyjaśniony stan faktyczny sprawy, a na skutek tego wadliwie przyjęto, iż w tej sprawie powinna być wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla planowanej inwestycji. Uchybienie to polega na tym, iż roboty budowlane polegające na montażu, nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu określonego w aktualnym, w chwili wydania zaskarżonej decyzji, miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Nie odniesiono się natomiast do planu obowiązującego w dacie wydania decyzji przez Starostę G. stwierdzając jedynie, iż plan obowiązujący od dnia 29 grudnia 2003 r. nie może mieć zastosowania do decyzji wydanej przed wejściem w życie tego planu. Sąd zaakceptował stanowisko organu, iż z raportu oddziaływania na środowisko wynika, iż "w planach zagospodarowania przestrzennego powinny być uwzględnione obszary ograniczonego użytkowania w otoczeniu stacji, w których nie powinna być tworzona nowa zabudowa umożliwiająca dostęp ludności do pól przekraczających wartości graniczne", podczas gdy rzeczywiste pomiary, wykonane, po wybudowaniu i uruchomieniu stacji bazowej, w sierpniu 2003 r., przez Wojewódzką Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w B., wykazały, iż "we wszystkich punktach pomiarowych w dostępnych dla ludności miejscach przebywanie ludności dozwolone jest bez żadnych ograniczeń". Błędem było zatem pominięcie pomiarów wykonanych w sierpniu 2003 r. i nie zauważenie sprzeczności pomiędzy tymi pomiarami, a raportem oddziaływania na środowisko, który jest jedynie wyrazem ogólnej wiedzy autorów raportu, a nie rzeczywistych pomiarów. Zdaniem skarżącej Spółki, skoro organy administracji i Sąd pierwszej instancji nie ustosunkowały się do pomiarów Wojewódzkiej Stacji Sanitarno - Epidemiologicznej, to znaczy ich nie znały, a więc spełniona jest hipoteza przepisu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Strona 1/3