Dnia 12 marca 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak Sędziowie sędzia NSA Jerzy Stelmasiak /spr./ sędzia del. WSA Tomasz Świstak Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych J.W., A.S., H.S. i K.N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 września 2016 r. sygn. akt II SA/Kr 521/16 w sprawie ze skargi J.W., A.S., H.S. i K.N. na uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 15 stycznia 2016 r. nr XVIII/243/16 w przedmiocie wprowadzenia na obszarze Gminy Miejskiej Kraków ograniczeń w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw oddala skargi kasacyjne J.W., A.S., H.S. i K.N.
Wyrokiem z 27 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi J.W., A.S., H.S. i K.N. na uchwałę nr XVIII/243/16 Sejmiku Województwa Małopolskiego z 15 stycznia 2016 r. w sprawie wprowadzenia na obszarze Gminy Miejskiej Kraków ograniczeń w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wyjaśnił, że J.W.i A.S. oraz H.S. i K.N. (dalej: skarżący) wnieśli trzy odrębne skargi na wskazaną wyżej uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego z 15 stycznia 2016 r. Skargi te zostały połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Sąd I instancji szczegółowo przedstawił zarzuty i uzasadnienia wniesionych skarg, a także zajęte wobec nich w odpowiedziach na skargi stanowisko Województwa Małopolskiego.
Oddalając skargi Sąd I instancji wskazał, że skargi zostały wniesione na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 1998 r. Nr 99, poz. 631 ze zm.; dalej: u.s.w.), skarżący wykazali legitymację do wniesienia skarg, a skargi te zostały wniesione w terminie.
Sąd I instancji wyjaśnił, że zaskarżona uchwała została wydana na podstawie art. 96 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2013 r. poz. 1232 ze zm.; dalej: p.o.ś.). Sąd I instancji wskazał, że zaskarżona uchwała nie uzależnia rodzajów lub jakości paliw dopuszczonych do stosowania od celu stosowania paliw, co byłoby niedopuszczalne. W ocenie Sądu I instancji, zgodnie z art. 96 ust. 6 p.o.ś., zaskarżona uchwała zawiera elementy obligatoryjne - granice obszaru, rodzaje podmiotów lub instalacji, rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania. W uchwale określono rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania w instalacjach, a więc obligatoryjnym elementem nie było określenie parametrów technicznych lub rozwiązań technicznych czy też parametrów emisji instalacji, w których następuje spalanie paliw, dopuszczonych do stosowania na obszarze Krakowa. Ponadto Sąd I instancji uznał, że zachowane zostały wymagania procedury w stopniu niezbędnym do podjęcia przez Sejmik Województwa Małopolskiego zaskarżonej uchwały. Zapewniony został udział społeczeństwa, w tym podano do publicznej wiadomości informacje o przystąpieniu do opracowywania projektu uchwały i o jej przedmiocie, możliwości zapoznania się z dokumentacją oraz miejscu wyłożenia, sposobie i miejscu składania uwag i wniosków oraz organie właściwym do ich rozpatrzenia. Uchwała Sejmiku Województwa Małopolskiego z 15 stycznia 2016 r. wprowadza całkowity zakaz stosowania paliw stałych wyłącznie w określonych instalacjach, które dostarczają ciepło do systemu centralnego ogrzewania lub wydzielają ciepło przez bezpośrednie przenoszenie ciepła lub bezpośrednie przenoszenie ciepła w połączeniu z przenoszeniem ciepła do cieczy lub bezpośrednie przenoszenie ciepła w połączeniu z systemem dystrybucji gorącego powietrza. Dopuszczenie określonych rodzajów paliw w tych instalacjach wynika z tego że charakteryzują się niższą emisją zanieczyszczeń do powietrza (zwłaszcza pyłu PM10, PM2,5 oraz benzopirenu) niż paliwa stałe i drewno.