Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Barbara Gorczycka-Muszyńska (spr) Sędziowie Maria Czapska-Górnikiewicz Jerzy Stankowski Protokolant Maria Połowniak po rozpoznaniu w dniu 3 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Białystok od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 kwietnia 2006 r. sygn. akt II SA/Bk 120/06 w sprawie ze skargi Gminy Białystok na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podlaskiego z dnia 22 grudnia 2005 r. Nr PN.II.M.G.0911/183/05 w przedmiocie stwierdzenia nieważności części uchwały Rady Miejskiej w Białymstoku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Gminy Białystok na rzecz Wojewody Podlaskiego kwotę 250,00 (dwieście pięćdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę Gminy Białystok na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Podlaskiego z dnia 22 grudnia 2005 r. stwierdzające nieważność uchwały Rady Miasta Białegostoku z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla Mickiewicza, w części dotyczącej § 30 tej uchwały stanowiącego, że ustala się stawkę procentową służącą naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu dla całego terenu objętego planem w wysokości 0% (zero procent). Plan ten przeznaczał na cele nierolnicze 0,8519 ha gruntów rolnych R IV b.
W uzasadnieniu wyroku wskazano, że kategoryczne brzmienie art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) stanowiącego, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo stawki procentowe, na podstawie których określa się i pobiera opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 tej ustawy - nie pozostawia organom uchwalającym plan na określenie stawki procentowej na poziomie 0%.
Jednocześnie Sąd odmówił zastosowania w sprawie § 4 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1578), w którym zamieszczono ustalenie, że przedział stawek procentowych stanowiących podstawę do określenia renty planistycznej powinien zawierać się między stawkami od 0% do 30%.
Zdaniem Sądu ustalenie to dokonane zostało bez upoważnienia ustawowego i jest sprzeczne z przewidzianym w ustawie obowiązkiem pobierania renty planistycznej przewidzianym w art. 36 ust. 4 ustawy. Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że dla rozstrzygnięcia sprawy bez znaczenia jest podnoszony przez gminę argument o konieczności sporządzania operatów szacunkowych i ponoszenia z tego tytułu kosztów jak i argument nieznacznego wzrostu wartości nieruchomości objętych planem. Art. 36 ust. 4 ani art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy nie uzależniają bowiem określenia wysokości stawek i wysokości pobieranej opłaty od wielkości wzrostu wartości nieruchomości ani kosztów związanych z opracowaniem operatów.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wniosła Gmina Białystok reprezentowana przez radcę prawnego.
W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 powołanej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez przyjęcie, że określona w tym przepisie stawka nie może wynosić 0%. Zarzucono także naruszenie art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 159 ze zm.) przez pozbawienie rady gminy jednej z kompetencji stanowiących oraz naruszenie art. 178 w związku z art. 87 ustawy i art. 188 Konstytucji RP przez uznanie, że przepis ten uprawnia Sąd do kwestionowania aktu podstawowego czym naruszono kompetencje Trybunału Konstytucyjnego.