Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędziowie sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak sędzia del. WSA Piotr Broda Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 775/16 w sprawie ze skargi A. F. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 775/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę skarżącego na zaskarżoną decyzję Komendanta Głównego Policji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r., nr [...],[...] Komendant Wojewódzki Policji, na podstawie art. 155 K.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 1 i ust. 4 pkt 1a ustawy o broni i amunicji, na wniosek skarżącego zmienił swoją decyzję z dnia [...] września 2011 r., nr [...], w zakresie celu posiadania broni palnej, rozszerzając jego prawo do broni do celów łowieckich i sportowych dodatkowo o cel do ochrony osobistej.
Decyzją z dnia [...] lutego 2016 r., nr [...], Komendant Główny Policji, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 157 § 1 i 2 i art. 158 § 1 K.p.a., stwierdził nieważność ww. decyzji Komendanta Wojewódzkiego.
W ocenie organu nadzorczego, ww. decyzja z 2014 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Organ wskazał, że podstawą prawną do wydania kontrolowanej w trybie nieważnościowym decyzji zmieniającej pozwolenie na broń w zakresie wskazania celu do ochrony osobistej były inne przepisy prawa niż te, na podstawie których wydano pozwolenie na broń dla celów łowieckich i sportowych. Taka zaś okoliczność wykracza poza granicę stanu faktycznego i prawnego decyzji pierwotnej z 2011 r. W ocenie organu, nie można było rozszerzyć w trybie przepisu art. 155 K.p.a. celu posiadania broni. Jednocześnie organ wskazał, że nie stwierdził zaistnienia pozostałych przesłanek nieważności, o jakich mowa w art. 156 § 1 pkt 1, 3-7 K.p.a.
Z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy wystąpił skarżący.
Zaskarżoną decyzją Komendant Główny Policji utrzymał w mocy własną decyzję o stwierdzeniu nieważności decyzji z 2014 r.
W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że ww. decyzja z 2014 r. bez wątpienia i w sposób oczywisty oraz bezpośredni godzi w przepisy prawa materialnego (art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 2 pkt 1, art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji), co jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego, a proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu wskazuje na jawną sprzeczność. Organ podniósł, że zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 155 K.p.a. może być dokonana tylko w granicach stanu faktycznego sprawy "pierwotnej", przy uwzględnieniu normy prawa materialnego, w oparciu o którą tę decyzję "pierwotną" wydano. Powołał się w tym zakresie na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ponadto organ wskazał, że dla wydania decyzji z 2011 r. przesłanki dotyczące broni do ochrony osobistej nie miały żadnego znaczenia i nie były przez organ Policji badane, ponieważ skarżący nie ubiegał się o broń do tego celu. Decyzja z 2011 r. nie dotyczy broni do ochrony osobistej, lecz do innych celów. Mogła podlegać w związku z tym zmianom w trybie art. 155 K.p.a. wyłącznie w zakresie tych celów. Skoro została zmieniona w tym trybie w zakresie dodatkowego celu, nastąpiło to w sposób oczywisty z rażącym naruszeniem przepisu art. 155 K.p.a. Organ podniósł, że argument strony, iż stwierdzenie nieważności decyzji jest krzywdzące, nie ma żadnego znaczenia prawnego. Wskazał jednocześnie, że eliminacja z obrotu prawnego ww. decyzji z 2014 r. spowoduje konieczność rozpatrzenia wniosku strony, którym zgłosiła potrzebę uzyskania pozwolenia na broń do ochrony osobistej. Organ zauważył, że strona błędnie interpretuje możliwość posiadania tego samego rodzaju broni do różnych celów. Ta sama broń może być wykorzystywana do różnych celów, o ile jej posiadacz wcześniej uzyska pozwolenie na każdy z tych celów na podstawie art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o broni i amunicji. Organ, rozpatrując sprawę ponownie, nie stwierdził zaistnienia pozostałych przesłanek nieważności z art. 156 § 1 K.p.a.